ΤΟ ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ ΚΟΙΤΑΣΜΑ ΛΙΘΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΛΙΦΌΡΝΙΑ
Τέλος ως ένα σημείο στον πόλεμο της Ουκρανίας .
Ο βασικότερος λόγος του πολέμου , είναι ο τεράστιος υπόγειος πλούτος σε λίθιο όπως και στην Σερβία που παρακλάδια πήγαν να το αρπάξουν.
Τα άλλα όλα είναι ψεύτικα και διπλωματικά.
Γι αυτό θέλουν τον πόλεμο με την Ρωσία.
Να μπει σιγά σιγά στο ΝΑΤΟ κι μετά αυτά δικά μας θα είναι (ξέρετε)
Όμως ο μεγάλος Ηγέτης που μάχεται την Νέα Τάξη πραγμάτων είναι δύναμη
Έδωσαν δις στην Ουκρανία που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ.
Ενώ την Ελλάδα την άφησαν να βυθιστεί όταν έπρεπε όλοι να γίνουν μέτοχοι στην αλληλοβοήθεια.
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΊΟΥ ΠΕΝΤΑΠΌΛΕΩΣ _Περί της Αληθούς ελευθερίας
Ο Άγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός
της υπομονής και της ταπείνωσης
https://www.youtube.com/live/BnoA2W27jHo?si=MZ4uffvEz75-go0A
ΤΟ ΜΟΝΟΣΕΛΙΔΟ Αρ Φύλλου 53 8 Νοεμβρίου 2024
Χρόνια πολλά σε όλους εορτάζουν.
Οι ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ να μας προστατεύουν .
Παραμονή του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως
Η ΣΚΑΚΙΕΡΑ
Ἡ Σκακιέρα τῆς Γῆς στὸ μεσασμό τοῦ 8ου αἰώνα
Ὁ ἄνθρωπος σκοτώνει τὸν ἄνθρωπο, διότι δὲν ἔμαθε ποτέ γιατί ζεῖ!
Σύμφωνα μὲ τοὺς ἀναλυτές τῆς Ἁγίας Γραφῆς ζοῦμε στὰ μέσα τοῦ ὀγδόου (8ου) αἰώνα, απὸ κτίσεως κόσμου·1. Ἀπό τὴ στιγμή τῆς πα- ρακοῆς καὶ τῆ πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων, ἡ ζωή πάνω στὴ Γῆ
ἔγινε μιὰ Παγκόσμια Σκακιέρα ποὺ τὰ Μαῦρα πιόνια βρίσκονται σὲ διαρκῆ πόλεμο μὲ τὰ Λευκά πιόνια. Ἄλλοτε νικοῦν τὰ Λευκά καὶ ἄλλοτε τὰ Μαῦρα καὶ μερικές φορές οἱ αντιμαχόμενοι στρατοὶ ἔρχονται ισόπαλοι. Ελάχιστοι μέχρι σήμερα ἔχουν διερωτηθεῖ ποιοὶ ἀνακάλυψαν τὸ περίφημο παιχνίδι ΣΚΑΚΙ; Εἶναι τελικά παιχνίδι, ἄθλημα ἤ ὅ,τι ἄλλο; Γιατὶ μαῦρα καὶ Λευκά καὶ ὄχι, ἄς ποῦμε, κόκκινα καὶ λευκά, ἤ κίτρινα καὶ μαῦρα, τὰ πιόνια καὶ τὰ τετρά- γωνα τῆς Σκακιέρας; Πρόκειται γιὰ τυχαῖα γεγονότα ἤ ὄχι; Ἔτσι περνοῦν οἱ αἰῶνες, οἱ χιλιετίες καὶ ὁ ἄνθρωπος σκοτώνει τὸν ἄνθρωπο, διότι δὲν ἔμαθε ποτέ (ἡ μεγάλη πλειοψηφία) γιατί ζεῖ! Ἔκλεισαν τὸν ἄνθρωπο σὲ ἕνα ΜΑΤΡΙΞ (MATRIX)2. Καὶ ἔτσι τὸ μυαλό του δὲν φτάνει νὰ σκεφθεῖ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ Ἀγαθός Θεὸς Πατέρας καὶ Δημιουργός τοῦ παντός ἀποφάσισε νὰ τὸν συνδημιουργήσει μὲ τοὺς γονεῖς του, τὸν ἄνδρα καὶ τὴ γυναῖκα, καθ΄εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή Του. Τέλος ποιοὶ δημιούργησαν τὸ ΜΑΤΡΙΞ καὶ ποιοὶ τὸ χρησιμοποίησαν καὶ τὸ χρησιμοποιοῦν στὸ διηνεκές τοῦ χρόνου γιὰ νὰ ποδηγετοῦν τὴν ἀνθρώπινη μᾶζα; (Μᾶζα εἶναι τὸ ὁ,τιδήποτε καταλαμβάνει χῶρο).
Διὰ τῶν πρεσβειῶν τῆς Ἀειπαρθένου Παντανάσσης Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων εὐελπιστοῦμε ὅτι, ὁ Κύριος καὶ Ἁγιοτριαδικός Θεός μας, Ἁγιος Παράκλητος, θὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ απαντήσουμε σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα καὶ σὲ πολλά ἄλλα με σαφήνεια, ἔγκριτη τεκμηρίωση ποὺ προκύπτει άπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλληνική καὶ Χριστιανική Ὀρθόδοξη Γραμματεία, ἀλλά καὶ ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες ἐπιστήμες. Φιλοδοξοῦμε πὼς οἱ συχνές ἐπισκέψεις σας στὸν Ἱστό- τοπο Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ.gr θὰ σᾶς προσφέρει πολύ όφέλιμες για τὴν ψυχή καὶ τὸ σώμα γνώσεις. Δηλαδή θὰ δοῦμε τὸ τὶ μᾶς συμβουλεύει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ Θεός μας τόσο στὴν Παλαιά ὅσο
1. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔχει προφητεύσει ὅτι: « Ὅλα θὰ γίνουν στὸν μεσασμό τοῦ ὀγδόου αἰῶνος». Γιὰ τὸν Μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἀγίας Ἐκκλησίας μας στὸν 8ο αἰώνα (8η χιλιετία ἀπὸ κτίσεως κόσμου, καθώς πολλοί υποστηρίζουν, εμπεριέχεται και ὁ 21ος αἰώνας ποὺ ζοῦμε σήμερα). Πάντως τὸ ζήτημα ἔχει πολλές πτυχές ποὺ θα ἀναλύσουμε διεξοδικά σε προσεχῆ μας δμοσίευςή μας. 2. Ὅρα τὸ Σπήλαιο τοῦ Πλάτωνος καὶ τὴν ὁμόνυμη κινηματο- γραφική ταινία.
καὶ στὴν Καινή Διαθήκη, τὶ μᾶς συμβουλεύουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Καθώς ἐπίσης καὶ τὶ συμβουλεύουν οἱ εἰδικοί γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φροντίδα τῆς προστασίας τῆς ζωής μας ἀπὸ τοὺς ποικιλόμορφους κινδύνους, φανερούς καὶ κρυφούς, τῶν χαλεπῶν, ζοφερῶν καὶ ἐσχάτων χρόνων ποὺ ζοῦμε. Ποτέ ὅμως δὲν πρέπει να λησμονοῦμε πὼς τὰ ἔσχατα εἶναι παρόντα καὶ ἐρχόμενα καὶ τήν ἀπόλυτη ἐσχατολογική χρονολογία, ἡμερομηνία καὶ ὥρα γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. Αὐτό δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶμε ὥστε νὰ πέφτουμε σὲ αἰρετικές πλᾶνες καὶ νὰ μη γινόμαστε θύματα ἀγυρτῶν, ἀφοῦ τὸ θέμα «πουλάει» ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα ὅλο καὶ περισσότερο, διότι οἱ ἄνθρωποι άρχίζουν νὰ ἀντιλαμβάνονται ὅτι πλησιάζει ἡ συντέλεια τοῦ αἰῶνος, τοῦ γνω- στοῦ κόσμου τὸ τέλος.
Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων παραδεχόταν ὅτι τὰ πάντα καὶ τὰ πλέον ἀσήμαντα στὴ δημιουργία, ἔχουν σκοπό, ἔχουν κάποιον προορισμό. Λογικό εἶναι λοιπόν νὰ συμπεράνουμε μὲ ἀσφάλεια πώς καὶ ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου ἔχει κάποιο προορισμό καὶ ζεῖ γιὰ κάποιο σκοπό. Ποιὸς εἶναι ὅμως αὐτός ὁ σκοπός;
Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δὲν τὸν γνωρίζουμε καὶ εἰδικά σήμερα ποὺ ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχή μὲ ἄκρως ἐπισφαλεῖς διεθνεῖς συσχετισμούς, ἀλλοπρόσαλες ἰσοροπίες, σφοδρές οἰκονομικές κρίσεις καὶ παγκόσμιες ἀνακατατάξεις, προσπάθεια μάλιστα τῆς Ρωσίας, τῆς Κίνας καὶ άλλων χωρών τῶν λεγόμενων «BRICS» να αποδολαριοποιηθεί τὸ Παγκόσμιο Χρηματοδοτικοπιστωτικό Σύστημα καὶ ὅλοι καταλαβαίνουμε τὶ σημαίνει αὐτό.3 Ἐπίσης η έποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἀγωνιώδη ἀναζήτηση νέων πηγῶν ἐνέργειας ποὺ πολλές φορές καταστρέφουν τὸ φυσικό πε- ριβάλλον, μὲ τραγικά ἀποτελέσματα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ὅπως τὰ Αἰολικά Πάρκα Ενέργειας (Α.Π.Ε.)4. Ἐδῶ ἄς σημειωθεῖ ὅτι στὴν ἱστορία τῶν Ἀνεμογεννητριῶν ρέει πακτωλός χρημάτων μὲ ὅ,τι συνεπάγεται ὰπὸ αὐτό, «νόμιμοι» και «παράνομοι» πλουτισμοί...
Ἡ ἐποχή μας, λεγόμενη ἀπὸ τὴν Ἐλίτ τῶν Παγκοσμιοποιητῶν καὶ «Νέα Ἐποχή», ἤ «Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων» κ.λ.π.5 χαρακτηρίζεται, ἐπίσης, ἀπὸ τὶς μαζικές μετακινήσεις πληθυσμῶν ποὺ ἔχουν διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, πρᾶγμα ποὺ ἔ-
3, 4 & 5. Ἐπισκεφθεῖτε πρὸς τὸ παρόν τὸ Google γιὰ μία γρήγορη πληροφόρησή σας καὶ ἀργότερα θα σᾶς δοθοῦν πληθώρα ἐπιστημονικών στοιχείων πρὸς διεύρυνση τῶν γνώσεών σας.
χει ἐπιφέρει κοσμογονικές ἀλλαγές δημιουργώντας ἕνα πρωτό- γνωρο Πανδαιμόνιο στὴν Παγκόσμια Κοινότητα γιὰ νὰ ἐπαληθευθεῖ ὁ Ἄλβιν Τόφλερ, γιὰ πολλούς Ἀμερικανός υψηλόβαθμος Μασόνος που γνώριζε τὸ Σχέδιο, μέ τή συγγραφή του στη δεκαετία του ’80 «ΤΟ ΣΟΚ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ»6.
Ἤδη στὴν Εὐρώπη, λεγόμενη καὶ γηραιά ἤπειρος, ζοῦμε ραγδαῖες ἐξελίξεις ποὺ ἀποκτοῦν ἐπικίνδυνες διαστάσεις καὶ αὐτό εἶναι ἀπόλυτα ὁρατό, ἐξ΄ αἰτίας τῆς ὑπογεννητικότητας τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν, ἀλλά καὶ πολυγαμία καὶ πολυτεκνία τῶν μουσουλ- μάνων ποὺ μεταναστεύουν ἀσταμάτητα πρὸς τὶς ἀναπτυγμένες χῶρες.7
Ἀγαπητέ συνάνθρωπε, τῆς ὁποιασδήποτε φυλῆς καὶ θρησκείας, ἔχεις διερωτηθεῖ ποτέ ὅτι ἔνας περίεργος Πόλεμος ἄρχισε στὸν Περσικό Κόλπο (Κουβέϊτ) τὸ 1990 με πρωταγωνιστή τὸν Σαντάμ Χουσεΐν, αὐτόν ποὺ κάποτε ἐκπαίδευσαν οἱ Ἀμερικανοί καὶ μετά ἀπό πολλά χρόνια τὸν κρέμασαν, πώς δὲν τελείωσε ποτέ καὶ δὲν ἄρχισε τότε; Δηλαδή αποτελεῖ μιὰ τραγική συνέχεια τῆς ἀνθρώ- πινης τραγικῆς μοίρας καὶ ἀντίθεης ἁλλυσίδας. Τὸ ἴδιο συμβαίνει πάντα καὶ σιγά – σιγά ὁ πόλεμος γενικεύεται πρὸς ἐξόντωση ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων...
Ὁ Κινέζος φιλόσοφος-στρατηγός, Σοῦν Τζοῦ μᾶς λέγει πρὶν 2.500 χρόνια περίπου: «Ὀ πόλεμος εἶναι ἡ σημαντικότερη ὑπόθεση ἑνός κράτους, ἡ βάση τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τὸ μονοπάτι “ Ταό” γιὰ τὴν ἐπιβίωση καὶ τὴν ἐξάλειψη. Ὡς ἐκ τούτου θὰ πρέπει νὰ με- λετᾶται καὶ νὰ ἀναλύεται ἐκτενῶς...»8.
Αὐτή ἡ ἐκτίμηση τοῦ ἀρχαίου Κινέζου εἶναι πράγματι σοφή καὶ ὀφελιμη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔμαθαν γιατί ἔζησαν, ζοῦν ἤ θὰ ζήσουν (αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν γεννηθεί). Δηλαδή αγνοοῦν τὴ Μεγίστη Ἀλήθεια, ὅτι δημιουργήθηκαν γιὰ να τελειοποιήσουν μὲ τὴ βοήθεια του Θεοῦ τὸ ΚΑΘ΄ ΟΜΟΙΩΣΗ πρὸς τόν Θεό 9.
6. Ὅρα εἰκόνα 1 στὸ παρόν.
7. Μάριος Δομουχτσῆς – Σὲ ποιὸν Θεό νὰ πιστέψω; Ἔκδοση δεύ- τερη ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Ο «ΣΩΤΗΡ» -ΑΘΗΝΑ 2012.
8. ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ Γ΄ ΕΚΔΟΣΗ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ 2018.
9. ΓΙΑΤΙ ΖΗΣ; ΧΑΡΑΛ. Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ (†)- ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΚΔΟΣΗ 17 ΑΘΗΝΑΙ 2007.
Τὸ ΜΑΤΡΙΞ ὅμως δὲν ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ τὸ αντιληφθεῖ αὐτό καὶ νὰ ἀγαπήσει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἐν Χριστῶ. Νὰ ἡμερέψουν οἱ ἄνθρωποι, νὰ εἰρηνεύσουν τὰ ἔθνη καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Κύριο καὶ Βασιλέα τῶν Βασιλέων καὶ Θεό τῶν θεῶν. Γι’ αὐτό στὴ θεία καὶ ἱερά Ἀποκάλυψη, ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός τὶ κάνει; Φανερώνει στὸν δοῦλο Του καὶ αγαπητό Του Μαθητή Ἰωάννη αὐτά ποὺ πρόκειται να συμβοῦν στὸν μέλλοντα χρόνο. Καὶ θὰ συμβοῦν ὅλα κατά γράμμα, μᾶς διαβεβαιώνουν οι Πατέρες ἐρμηνευτές (τὸ κατά δύναμη). Για τὸ λόγο αὐτό στη συγγραφή του ό Ἀπόστολος Ἰωάννης χρησιμοποιεῖ περελθόντα χρόνο «εἴδα...», ἄρα αφοῦ τὸ εἴδε θὰ συμβεῖ ὅπως δήποτε.
Ἡ προφητεία τῆς Ἱερῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου ὄντως εἶναι δυσνόητη γιὰ νὰ τὴν κατανοήσουμε πρίν ἐκπληρωθεῖ. Γιὰ παράδειγμα, ὁ Μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης Ἰωήλ Γιαννακόπουλος στὸ βιβλίο του10 ¨ερμηνεύει τοὺς τέσσερις ἵππους ὡς τέσσερις μεγάλες συμφορές καὶ ὁ ἐγωϊσμός ὑπὸ τὴν μορφή τοῦ πνεύματος τῆς κατακτήσεως καὶ συγκεκριμένα τῆς ἐχθρικῆς εἰσβολῆς, ἡ ὁποία παριστάνεται διὰ τοῦ λευκοῦ ἵππου καὶ τοῦ σὲ αὐτόν ἱππέα, ὁ ὁποῖος ἐξῆλθε «νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ».
Σύμφωνα πάντα μὲ τὸν ἐρμηνευτή, π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλο (†), ἀλλά καὶ μὲ ἄλλους ἑρμηνευτές, ὁ σκοπός τῆς Ἀποκαλύψεως εἶναι ἡ ἐνίσχυση τῶν πιστῶν καὶ ὄχι ὁ ἐκφοβισμός καὶ ἡ ανθρώπινη συμφορά, ἡ ὁποία ναὶ μὲν θὰ συμβεῖ, ἀλλά δὲν βλάπτει κεραία τοὺς πιστούς!
Τελειώνοντας τὴν πρώτη δημοσίευση μὲ τἰτλο «Ἡ Σκακιέρα τῆς Γῆς στὸ μεσασμό τοῦ 8ου αἰώνα» καὶ ὑπότιτλο «Ὁ ἄνθρωπος σκοτώνει τὸν ανθρώπου, διότι δὲν ἔμαθε ποτέ γιατί ζεῖ!», ὑποσχόμαστε πὼς θα σᾶς προσφέορυμε, μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου μας καὶ διὰ πρεσβειῶν τῆς Ἀειπαρθένου Μητρός Του καὶ ὅλων των Ἁγίων Του πολλές κρίσιμες καὶ χρήσιμες γνώσεις, γιὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν στὶς ἡμέρες μας καὶ πῶς θὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε, στὸ μεσασμό τοῦ 8ου αἰῶνος και πάντοτε τὰ πάντα ὑπέρ δόξης τοῦ Αγιοτριαδικοῦ, Ἑνός Θεοῦ, Ζῶντος καὶ Ἀληθινοῦ καὶ εἰς τὸν ὁποῖον ἡ δόξα ἀνήκει πάντοτε.
10. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ – ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1991.
ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ Μέρος Στ
ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ Μέρος Στ΄
Μεγάλη δημοσιογραφική ἔρευνα για το Βυζάντιο
τοῦ Ἰωάνννη Σπ. Λαζαράκου – jlazarakosdim@yahoo.gr
Μέρος Ἕκτο (6ο)
Ὁ Βυζαντινός ἄνθρωπος μπροστά στὸ Νόμο
Ὁ Σπύρος Ν. Τρωιάνος, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών γράφει:
«Ὁ βυζαντινός ἄνθρωπος μπροστά στὸν Νόμο. Πολύ καὶ δυσθεώ- ρητον τὸ μάθημα τοῦ νόμου, έν πλάτει δυσπερίβλεπτον, ἀσαφές έν συνόψει, έν λόγῳ δυσερμήνευτον, άλλ' ὅμως άναγκαῖον καί δεῖ τόν αὐτοκράτορα τούτου μᾶλλον φροντίζειν, δικαίως γὰρ τό δίκαι- ον ἐν δίκαις φυλακτέον.
" Ὅθεν ἐγώ σοι τά πολλά τοῦ λόγου συνοψίσας εύθήρατόν τι σύνταγμα πεποίηκα των νόμωνα ".
Μ' αυτούς τους στίχους εισάγει ο Μιχαήλ Ψελλός, ο γνωστός φιλόσοφος, ιστορικός και πολιτικός του 11ου αιώνα, τη Σύνοψη των νόμων.
Αυτό το έργο είναι η έμμετρη παρουσίαση της νομοθεσίας που προοριζόταν για τον γυιο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Γ΄ Δούκα, τον μετέπειτα αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ', του οποίου την εκπαίδευση είχε αναθέσει ο πατέρας του στον Ψελλό. Αν λοιπόν η προσέγγιση των νομικών εννοιών, ακόμα και σ' αυτή την εύληπτη μορφή, εμφάνιζε τόσες δυσκολίες σε έναν μελλοντικό ηγεμόνα, πόσο πιο προβληματική θα έπρεπε να ήταν για έναν απλό άνθρωπο που δεν διέθετε τα ίδια μορφωτικά εφόδια.
Ωστόσο, φαίνεται πως η απόσταση που χώριζε τον μέσο κάτοικο της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τα νομοθετικά κείμενα της εποχής του δεν ήταν μεγάλη. Αυτό προκύπτει από τη σύγκριση και τη μελέτη των αυτοκρατορικών διατάξεων, αρχίζοντας απ' αυτή την ήδη πρώιμη περίοδο. Όσες διατάξεις (constitutiones) είχαν γενικό περιεχόμενο, και επομένως απευθύνονταν σε όλο τον λαό, ελάμ- βαναν ευρεία δημοσιότητα σε αντίθεση προς άλλες με ειδικές ρυθμίσεις, οι οποίες, γι' αυτόν τον λόγο, είχαν μικρό κύκλο αποδε- κτών (τις πιο πολλές φορές προορίζονταν για συγκεκριμένο παρα- λήπτη). Των τελευταίων αυτών διατάξεων, το ύφος ήταν μάλλον λι- τό και απέριττο. Το αντίθετο συνέβαινε με τους γενικούς νόμους που κάθε άλλο παρά λακωνικοί ήσαν και χαρακτηρίζονταν από άφθονη χρησιμοποίηση ρητορικών σχημάτωνβ .
Αν θελήσουμε να προχωρήσουμε στην αξιολόγηση των γενικών νόμων, πρέπει να διακρίνουμε στη δομή τους τέσσερα μέρη: το προοίμιο, το ιστορικό της ρυθμίσεως, το διατακτικό μέρος και τον επίλογο.
Απ' αυτά τα μέρη, ιδιαίτερης προσοχής πρέπει να τύχει το προοίμιογ.
Προορισμός του ήταν να καλλιεργήσει στους «εν δυνάμει» παραλήπτες του νόμου τη δεκτικότητα τους απέναντι στις διατάξεις του και να τους προετοιμάσει ψυχολογικά για το περιεχόμενο της ρυθμίσεως που ακολουθούσε.
Αυτός ο σκοπός του προοιμίου απαιτούσε αναπτυγμένες ρητορι- κοφιλολογικές ικανότητες από τους συντάκτες των νόμων, γιατί όσο πειστικότερα κατόρθωναν να διεισδύσουν στον συναι- σθηματικό κόσμο των υπηκόων, με την αμεσότητα, η οποία προ- σέδιδε στο προοίμιο έντονα προσωπικό χαρακτήρα4, τόσο γρη- γορότερα φαινόταν να έχει πετύχει και απέδιδε τους καρπούς της η νομοθετική πρωτοβουλία του αυτοκράτορα.
Από την πρώιμη βυζαντινή εποχή είχαν αρχίσει ήδη να διαμορ- φώνονται σταθεροί κοινοί τόποι, οι οποίοι, σύμφωνα με τις προσδοκίες της αυτοκρατορικής γραμματείας, είχαν ιδιαίτερη απo- τελεσματικότητα επάνω στους υπηκόους. Με τους κοινούς αυτούς τόπους προβάλλονταν βασικά στοιχεία της αυτοκρατορικής ιδεο- λογίας, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Απ' αυτή την παρατήρηση συνάγεται ότι η προσοχή.
Ο βυζαντινός άνθρωπος μπροστά στον Νόμο και η επιμέλεια, που οι αρμόδιοι γραμματείς κατέβαλλαν στη διατύπωση των προοιμίων των νόμων — δεν αποκλείεται ακόμα και ο ίδιος ο αυτοκράτορας να υπαγόρευε το κείμενο ευκαιριακά —, δεν είχαν ως στόχο μόνο την ικανοποίηση της αισθητικής, αλλά αποσκοπούσαν και σε κάτι άλλο πολύ ρεαλιστικότερο. Δηλαδή, οι γενικοί νόμοι (edicta) γίνο- νταν γνωστοί στους υπηκόους με ορισμένους τρόπους. Αυτή η «δημοσίευση» αποτελούσε εξαιρετική ευκαιρία για την προπα- γανδιστική προσέγγιση των πολιτώνε. Και τούτο καθίσταται φανερό από τους επίλογους των νόμων. Έτσι, στον επίλογο της Νεαράς 22 του Ιουστινιανού, που απευθυνόταν στον έπαρχο πραιτωρίων της Ανατολής Ιωάννη (τον Καππαδόκη), διαβάζουμε τα εξής: «Η εξοχότητά σου να δώσει εντολή να γνωστοποιηθούν με τον συνηθισμένο τρόπο τα παραπάνω στους λαούς που τελούν υπό την εξουσία σου. Έτσι, όλοι θα πληροφορηθούν ότι τίποτα δεν θέτουμε υπεράνω της διαφυλάξεως τους. Γι' αυτό, αφού κατά- βάλαμε περισσότερο κόπο απ' όσο αρμόζει στον επιφορτισμένο με βασιλικά καθήκοντα, διατηρήσαμε τις προγενέστερες διατάξεις και τις εναρμονίσαμε για το μέλλον προσηκόντως με τις νέες που θεσπίσαμε, ώστε οι άνθρωποι να μην είναι αναγκασμένοι να συλ- λέγουν το δίκαιο, ανατρέχοντας σε πολλές πηγές, αλλά να λαμ- βάνουν γνώση του σχετικού μέρους της νομοθεσίας, έχοντας το συγκεντρωμένο σε ενιαίο σύνολοΣτ”.
Σήμερα, στην Ελλάδα, η δημοσίευση ενός νόμου συντελείται με την καταχώριση του κειμένου του στην Εφημερίδα της Κυβερ- νήσεως. Κατά την αρχαιότητα γινόταν με κήρυκες ή με δημόσια ανάρτηση.Κάθε νόμος, ανάλογα με το περιεχόμενο του, κοινο- ποιείτο σε περισσότερους αποδέκτες και ο επίλογος δεν ήταν σε όλα τα επίσημα αντίγραφα πάντοτε ο ίδιος, αλλά παράλλασσε, σύμφωνα με τις αρμοδιότητες του παραλήπτη και τις εντολές που του δίνονταν. Για να γίνει κατανοητή η διαφορά, παραθέτουμε τον επίλογο, όπως αυτός διαμορφώθηκε σε αντίγραφο της ίδιας Νεαράς που στάλθηκε σε δικαστική αρχή: «Η εξοχότητά σου να καταστήσει γνωστές τις αποφάσεις μας στο δικαστήριο σου, στους συνηγόρους και σε όλους τους άλλους, όσοι τελούν υπό την εξουσία σου, ώστε οι υποθέσεις να κρίνονται σύμφωνα μ' αυτές. Μην εκθέσεις σε δημόσιο τόπο αυτόν τον αυτοκρατορικό νόμο μας, γιατί αρκούν όσα γράψαμε σχετικά μ' αυτό το θέμα προς τους ενδοξότατους έπαρχους των ιερών μας πραιτωρίωνζ.” Από το πα- ραπάνω κείμενο προκύπτει ότι συνηθέστερος τρόπος δημοσι- εύσεως ήταν η δημόσια έκθεση, η οποία αποτελούσε καθήκον του πρώτου κατά την ιεραρχική τάξη παραλήπτη.
Ανάμεσα στους κοινούς τόπους των προοιμίων, για τους οποίους έγινε λόγος παραπάνω, ξεχωρίζουν: α) η σχέση του αυτοκράτορα με το θείον β) η ανάθεση στον αυτοκράτορα από τον Θεό της ευ- θύνης για τους υπηκόους* γ) η συνεχής μέριμνα του αυτοκράτορα για τον λαό δ) η προβολή του αυτοκράτορα ως νομοθέτη και ως δημιουργού του δικαίουη. Έτσι, δεν πρέπει να παραξενευόμαστε, όταν διαβάζουμε σε κάποια προοίμια ότι ο αυτοκράτορας περνάει μέρες και νύχτες, αγρυπνώντας, με τη σκέψη πως οι πολίτες θα ωφεληθούν περισσότερο.
Κάποτε — σε συσχετισμό, ασφαλώς, προς την ιδέα ότι είναι “μι- μητής Χριστοῦ” —, ο αυτοκράτορας παρομοιάζεται με ποιμένα που μεριμνά για το ποίμνιο του, τον λαό.
Ο βυζαντινός άνθρωπος μπροστά στον Νόμο
Προφανώς, ήταν σε θέση να παρακολουθήσει όλες τις παραπάνω σκέψεις ο μέσος βυζαντινός άνθρωπος, αλλιώς δεν υπήρχε λόγος να καταβληθεί τόσος κόπος για τη σύνταξη αυτών των κειμένων. Αυτή δε η ιδεολογική προσέγγιση των υπηκόων εξυπηρετούσε, ιδίως στην πρώιμη εποχή, όταν ενισχύθηκε ο απολυταρχικός χαρακτήρας του πολιτεύματος, περισσότερους από έναν στόχους: δηλαδή, απέβλεπε στη νομιμοποίηση τόσο της μορφής του πολιτεύματος όσο και του προσώπου
του ηγεμόναια.
Ειδικότερα, η νομιμοποίηση του ως νομοθέτη επιτυγχανόταν με το ακόλουθο σχήμα. Πηγή του δικαίου ήταν ο Θεός· όμως, δημιουρ- γός των συγκεκριμένων κανόνων δικαίου ήταν ο αυτοκράτορας, δυνάμει της σχέσης του με το θείον.
Τούτες οι θεωρητικές κατασκευές οδήγησαν στο να λογίζεται αυτός, αν όχι από το σύνολο του πληθυσμού, πάντως από ένα μέρος του, ως “νόμος εμφυχος”ιβ.».
Ωστόσο, μετριοπαθέστερος είναι ο χαρακτηρισμός του ως «εννόμου επιστασίας». Από όσο μπόρεσα να διαπιστώσω, στον Ισίδωρο τον Πηλουσιώτηιγ, απαντούν και οι δύο εκφράσεις.
Η δεύτερη, εκτός από την πατερική γραμματείαιδ, εμφανίζεται και σε νομοθετικά κείμενα της μέσης περιόδου (Εισαγωγή 2.1ιε και τα παράγωγα της) και των υστερότερων χρόνων (Νεαραι του Κων- σταντίνου Θ' του Μονομάχου του έτους [μάλλον] 1047ιΣτ και του Μανου Κομνηνού έτος 1166ιζ)...».
Σημείωση: Θεωρήσαμε ἰδιαίτερα σοβαρή καὶ ἔγκυρη τὴ δημοσίευση καὶ ἔκθεση στο Google ὑπό μορφή pdf τὴν ἐργασία τοῦ Ὁμότιμου Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Σπύρου Ν. Τρωϊάνου καὶ αὐτό γίνεται κατανοητό καὶ ἀποδεκτὸ, παρατηρῶ- ντας κανείς τὶς πολυάριθμες ἔγκριτες πηγές του.
Παραπομπές σὲ Πηγές τοῦ καθηγητοῦ Τρωϊανοῦ
α. Βλ. την κριτική έκδοση του L.G. Westerink, Michael Psellus Poemata,
Bibliotheca Scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Stuttgart-
Leipzig, 1992, σελ. 124-178 (εδώ, σελ. 124, στ. 1-7).
β. Αντί για άλλους, βλ. W.E. Voss, Recht und Rhetorik in den Kaisergesetzen der Spatantike, Forschungen zur byzantinischen Rechtsgeschichte (αρ. 9), Frankfurt a.M., 1982, passim.
γ. Γενικά, πρβλ. Η. Hunger, Prooimion. Elemente der byzantinischen Kaiserideein
denArengen der Urkunden, Wiener byzant. Studien (αρ. 1), Wien,
1964. Επίσης, πρβλ. την ειδικότερη θεώρηση της M.Th. Fôgen, «Legislation in
Byzantium: A Political and a Bureaucratic Technique», στο Α.Ε. Laiou -
D. Simon (έκδ.), Law and Society in Byzantium (Ninth-Twelfth Centuries),
Washington (D.C.), 1994, σελ. 53-70 (σελ. 63 κ.ε.).
δ. Ο G. Dagron («Lawful Society and Legitimate Power: Έννομος πολιτεία,
Εννομος αρχή», στο Α.Ε. Laiou - D. Simon [έκδ.], Law and Society in Byzantium,
Ninth-Twelfth Centuries, ό.π., σελ. 27-51, εδώ σελ. 37) κάνει λόγο για
«προφορικότητα» του προοιμίου.
ε. Βλ. W.E. Voss, Recht und Rhetorik in den Kaisergesetzen der Spatantike,
ό.π., σελ. 77 κ.ε.• Η. Hunger, Prooimion. Elemente der byzantinischen
Kaiseridee in den Arengen der Urkunden, ό.π., σελ. 211 κ.ε.• επίσης, γενικότερα,
βλ. N.-C. Koutrakou, La propagande impériale byzantine. Persuation
et réaction (VIIIe-Xe siècles), Université Nationale d'Athènes, Bibliothèque
«Sophie Ν. Saripolou» (αρ. 93), Athènes, 1994, σελ. 110 κ.ε.
Στ. «Ταΰτα τοίνυν ή σή υπεροχή τοις εθνεσι τοις υπό τήν σήν τελοΰσιν αρχήν τω
συνηθει τρόπω φανερά γενέσθαι προσταξάτω, ώστε απαντάς γινώσχοντας ως μείζονα
πόνον όποστάντες ή δσον ίχρήν τόν βασάικαΐς περιρρεόμενον φροντίσιν όμως ουδέν
ϊμπροσθεν της αυτών ίποιησάμεθα σωτηρίας, ως μή πολλαχόθεν έρανίζεσθαι τό
δίκαιον, άλλ' άπαν ορώντας είς εν ήθροισμενον τό περί τούτου της νομοθεσίας μέρος
γινώσκειν, ως και τό πρότερον τοις ήδη τεθεϊσιν ίφυλάξαμεν νόμιμον και τω μέλλο-
ντι χρόνω την προσηκουσαν ίπιτεθείκαμεν άρμονίαν.» (Νεαρά 22, έκδ. R. Schôll -
W. Kroll, Corpusiuris civihs, τόμ. I l l , Berlin, 1895 (με συνεχείς ανατυπώσεις),
σελ. 186, στ. 21-32.).
ζ. «Ή τοινυν ση υπεροχή τά παραστάντα ήμΐν γινώσχουσα ίν τώ διχαστηρίω τώ
σώ φανερά χαταστησάτω τοις τε συνηγόροις τοις τε άλλοις ων άρχει, ώστε χατά
ταύτα τέμνεσθαι τάς υποθέσεις. Ου μήν προθήσεις δημοσία τηνδε ημών την θείαν διά-
ταξιν, άρχούντων των περί τούτου παρ' ημών γεγραμμένων προς τους ενδοξότατους
έπαρχους τών Ιερών ημών πραιτωρίων.» (Νεαρά 22, έκδ. R. Schôll - W. Kroll,
Corpus iuris civilis, τόμ. Ill, ό.π., σελ. 187, στ. 11-18.)
η. Αναλυτικά, πρβλ. Η. Hunger, Prooimion. Elemente der byzantinischen
Kaiseridee in den Arengen der Urkunden, ό.π., σελ. 49 κ.ε.
θ. Για παράδειγμα, βλ. το προοίμιο της Νεαράς του Ιουστινιανού: «Άπάσας ἡμῖν ἡμέρας τε καὶ νύχτας συμβαίνει μετά πάσης ἀγρυπνίας τε και φροντίδος διάγειν ἀεὶ βουλευομένοις, ὅπως ἀν χρηστόν τι καὶ ἀρέσχον θεῶ πὰρ' ἡμῶν τοῖς ὑπηκόοις δοθείη.» (Έκδ. R. Schôll - W. Kroll, Corpus iuris civilis, τόμ. Ill, ό.π., σελ.
64, στ. 10-13.)
ι. Παραδείγματα βλ. στον Η. Hunger, Prooimion. Elemente der byzantinischen
Kaiseridee in den Arengen der Urkunden, ό.π., σελ. 100 κ.ε.
ια. 11. Πρβλ. W.E. Voss, Recht und Rhetorik in den Kaisergesetzen der Spâtantike,8
ό.π., σελ. 72 κ.ε.
ιβ. Πρβλ. Αικ. Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή ιστορία, τόμ. Α': 324-610, Θεσσαλονίκη,
21992, σελ. 116, όπου και βιβλιογραφία- επίσης, συμπληρωματική βιβλιογραφία,
στον Α. Steinwenter, «Νόμος Εμψυχος. Zur Geschichte einer politischen
Théorie», Anzeiger Akad. Wiss. Wien, Phil.-hist. Kl. 83 (1946), σελ.
250-268.
ιγ. 'Επιστολών βιβλίον Δ', άρ. 143 (J.-P. Migne, Patrologiae cursus completes,
Series graeca, Paris, 1857-1866, τόμ. 78, στ. 976b και 1224c).
ιδ. Για παράδειγμα, βλ. ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου (J.-P. Migne, ό.π.,
τόμ. 29, στ. 345a, και τόμ. 31, στ. 389b) ή του Μαξίμου του Ομολογητή (J.-P.
Migne, ό.π., τόμ. 91, στ. 776b).
ιε. Βλ. την ΕΙσαγωγή2Α, στους Ι. και Π. Ζέπος, Jusgraecoromanum, Αθήνα,
1931 (ανατύπωση, Aalen, 1962), τόμ. Β', σελ. 240.
ιΣτ. Βλ. Ι. και Π. Ζέπος, Jus graecoromanum, ό.π., τόμ. Α', σελ. 619, στ.
16* πρβλ. Fr. Dôlger - P. Wirth, Regesten der Kaiserurkunden des ostromischen
Reiches, 2. Teil: Regesten von 1025-1204, Munchen, 21995, αρ. 863.
ιζ. Βλ. την κριτική έκδοση της Ruth Macrides, Justice under Manuel I
Komnenos: Four Novels on Court Business and Murder, Fontes minores VI,
Forschungen zur byzantinischen Rechtsgeschichte (αρ. 11), Frankfurt a.M.,
ΠΗΓΕΣ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
1. Γνωρίζουμε τὸ Βυζαντινό Κράτος καὶ τὴ Βυζαντινή Κοινωνία. Στυλιανός Λαμπάκης. Σπύρος Ν. Τρωιάνος Ελένη Γ. Σαράντη. Τηλέμαχος Κ. Λουγγής. Βασιλική Ν. Βλυσίδου Αλέξιος Γ.Κ. Σαββίδης. ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ. GOOGLE PDF.
2. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ Charles DIEHL (Καρόλου Ντὶλ). ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΙΑΔΗ ΑΘΗΝΑ 2002.
ΈΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΆΝΤΙΟ Μέρος 5ο
ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ Μέρος 5o
Μεγάλη δημοσιογραφική ἔρευνα για το Βυζάντιο
τοῦ Ἰωάνννη Σπ. Λαζαράκου – jlazarkosdim@yahoo.gr
Μέρος Πέμπτο (5ο)
Τὸ Βυζάντιο συνεχῶς σὲ πόλεμο
Στὸ 4ο Μέρος τῆς Ἔρευνάς μας παρουσιάσαμε τοὺς ἐχθρούς τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, κυρίως ἀναφερθήκαμε στοὺς Βησιγότθους καὶ στοὺς Ὀστρογότθους. Ἐπίσης ἀναφέραμε καὶ τὸ τὶ ἐπιδίωκαν καὶ τὶ στόχευαν ὅλοι αὐτοί οἱ ἐχθροί τοῦ Βυζαντίου. Φυσικά ὅλες αὐτές οἱ δημοσιεύσεις ἀποτελοῦν μιὰ γενική παρουσίαση τῆς ὅλης μας Ἔρευνας, ὡς ἐπιτομή, θὰ λέγαμε, τῆς Βυζαντινῆς Ἱστορίας ὅπως τουλάχιστον μᾶς τὴν ἔχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα οἱ διάφοροι Βυζαντινολόγοι (Μελετητές, Ἐρευνητές καὶ Ἱστορικοί).
Θεωρήθηκε ἀναγκαῖο νὰ προηγηθεῖ ἡ δημοσίευση αὐτῆς τῆς ἐπιτομῆς ὥστε οἱ ἀναγνῶστες ποὺ δὲν ἔχουν ἰδιαίτερες καὶ εὐρύτερες γνώσεις για τὸ Βυζάντιο νὰ ἀποκτήσουν αὐτὲς τὶς ἀναγκαῖες γνώσεις προκειμένου νὰ μπορέσουν νὰ κατανοήσουν καὶ τα ἐξειδικευμένα ἱστορικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, οἰκονομικά κ.λ.π. στοιχεῖα ποὺ ὅλα μαζί συνθέτουν τὴν πραγματικότητα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὴν ἀπαρχή τῆς Εὐρώπης, ὅσο καὶ νὰ ἔχει πολεμηθεῖ, ἀλλά καὶ νὰ πολεμιέται μέχρι σήμερα αὐτή ἡ θέση, τὰ στοιχεῖα ποὺ ἤδη ὑπῆρχαν καὶ ποὺ προκύπτουν μᾶς το ἐπιβεβαιώνουν περίτρανα.
Πλῆθος εἶναι οἱ ἀξιόπιστες ἔρευνες καὶ μελέτες γιὰ τὸ Βυζάντιο, μία ἀπὸ αὺτές εἶναι καὶ αὐτή τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΜΠΟΣΙΑ 4 ΤΟ ΕΜΠΟΛΕΜΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ (9ος - 12ος αι.) ― ΙΔΡΥΜΑ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ – ΧΟΡΝ ΑΘΗΝΑ 1997.
Στη συνέχεια τῆς Ἔρευνάς μας θὰ χρησιμοποιήσουμε πολλά στοιχεῖα ἀπὸ τὴν προαναφερόμενη Ἐργασία «ΤΟ ΕΜΠΟΛΕΜΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ», προκειμένου νὰ διαφωτιστοῦμε καὶ νὰ διευρύνουμε τὶς γνώσεις μας. Ἐπίσης οἱ ἀναγνῶστες μας θὰ διαβάσουν καὶ πολλές ἄλλες Ἔρευνες - Μελέτες ποὺ ἤδη ἔχουν ἀναρτηθεῖ στὸ Διαδίκτυο καὶ θὰ συνιστούσαμε νὰ ἀναγνωσθοῦν. Πρὸς τὸ παρόν αναδημοσιεύουμε, αὐτούσιο, τὸν Πρόλογο τοῦ Ἔργου που ὑπογράφει ό κ. Νίκος Οἰκονομίδης:
«ΠΡΟΛΟΓΟΣ1
Η Βυζαντινή χιλιετία γνώρισε πολλούς πολέμους. Σχεδόν κάθε χρόνο, η αυτοκρατορία που, τον καιρό της ακμής της, βρισκόταν στο σημείο επαφής δύο ηπείρων, της Ευρώπης και της Ασίας, που ασκούσε απόλυτο έλεγχο στο πέρασμα από την Μαύρη Θάλασσα στο Αιγαίο και που κυριαρχούσε στο Βορειοανατολικό τέταρτο της Μεσογείου, είχε να αντιμετωπίσει κάποια εξωτερική στρατιωτική
απειλή ή και να οργανώσει δικές της επεκτατικές εκστρατείες. Πολλά ειπώθηκαν για το Βυζάντιο που, σταματώντας την αραβική
επέκταση στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, συνέβαλε στην δημιουργία του πολιτισμού όπως τον γνωρίζουμε. Πολλά γράφτηκαν για τον στρατό και το ναυτικό της αυτοκρατορίας, για την χρηματοδότηση τους, για την οργάνωση τους. Λίγα όμως είναι γνωστά για την τεχνική του πολέμου, όπως την εφάρμοζαν οι Βυζαντινοί. Με άλλα λόγια, δεν έχουν μελετηθεί οι ένοπλες δυνάμεις του Βυζαντίου όταν επιτελούσαν την αποστολή για την οποία είχαν δημιουργηθεί, «εν δράσει».
Μερικοί ειδικοί από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα για να συζητήσουν το πώς η μεσαιωνική αυτοκρατορία αντιμετώπιζε στις λεπτομέρειες το καταλυτικό γεγονός που είναι ο πόλεμος. Σκοπός τους ήταν να θέσουν προβλήματα και να εξετάσουν απόψεις της Βυζαντινής πολεμολογίας. Έτσι, συζητήθηκε η εξέλιξη της οργάνωσης των επαρχιακών στρατευμάτων οι επαφές των Βυζαντινών με μερικούς από τους αντιπάλους τους· θέματα ορολογίας· η προετοιμασία του εκστρατευτικού σώματος, ο ανεφοδιασμός του, η συμπεριφορά του στην μάχη, η πολιορκητική τέχνη· το νομικό και ιδεολογικό υπόβαθρο, η οικονομική στήριξη και η κατασκοπεία.
Οι καρποί των εργασιών αυτών δημοσιεύονται στον παρόντα τόμο των διεθνών συμποσίων του Ινστιτούτου Βυζαντινών Ερευνών.
Η ιδέα ενός συμποσίου για το Εμπόλεμο Βυζάντιο προτάθηκε στο
Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν το 1995 και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Το συμπόσιο πραγματοποιήθηκε στις ωραίες και εύχρηστες εγκαταστάσεις του Ιδρύματος στην Πλάκα, κάτω από την Ακρόπολη, στις 28-30 Μαρτίου 1996, χάρη σε επιχορήγηση του Ιδρύματος Κωνσταντίνου και Έμμας Δοξιάδη. Οι σύνεδροι έφυγαν με θαυμάσιες αναμνήσεις. Πρέπει τώρα να κοιτάξουμε προς το μέλλον. Ελπίζω πως προσφέραμε το έναυσμα. Αυτή ήταν η φιλοδοξία των διοργανωτών. Μένει τώρα το πιο δύσκολο, η συνέχιση της έρευνας, δηλαδή πολλή δουλειά. Νίκος Οικονομίδης» .
Μία ἄλλη, ἰδιαίτερα γιὰ ἐμᾶς σπουδαία Ἐργασία, εἶναι ἐπίσης, αὐτή τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ (ΕΙΕ) ─ «ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ─ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ─ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΛΕΝΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ. Copyright 2004.2
Οφείλουμε νὰ ἐννοιολογήσουμε τὸ λῆμμα «Ἀπαρχή» ποὺ σημαίνει: «αρχή, ξεκίνημα, πρώτη εκδήλωση, εμφάνιση. Καὶ τὸ επίρρημα Απαρχής σημαίνει από την αρχή».3
Ὅπως μᾶς λέγει ὁ κ. Νῖκος Οἰκονομίδης ποὺ παραθέσαμε παραπάνω τὸ Βυζάντιο συνεχῶς βρισκόταν σὲ πολέμους. Ὁ Κινέζος στρατηγός ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ πριν 2.400 χρόνια περίπου εἶπε: «Ο πόλεμος είναι η σημαντικότερη υπόθεση ενός κράτους, ἡ βάση της ζωής και του θανάτου, τὸ Μονοπάτι (Ταὸ*) για την επιβίωση ή την εξάλειψη. Ως εκ τούτου θα πρέπει να μελετάται και να αναλύεται εκτενώς»4.
Ὁ Πρῶσος Στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΚΛΑΟΥΖΕΒΙΤΣ στὸ δοκίμιό του «ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ» καὶ στὸ Κεφάλαιο 2 «Τακτικές ἤ ἡ Θρωρία τῆς Μάχης» γράφει: «Ο πόλεμος αποτελεί ένα συνδυ- ασμό πολλών ξεχωριστών εμπλοκών. Ένας τέτοιος συνδυασμός μπορεί να είναι λογικός ή όχι και η επιτυχία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτό...» 5.
Ὡς τόσο γνωστό εἶναι καὶ αὐτό ποὺ ἔλεγε ὁ Μέγας Ναπολέων ὅτι, μετά ἀπὸ τὰ πρῶτα λεπτά τῆς ἔναρξης τῆς μάχης, οἱ στρατηγικές θεωρίες σχεδιασμού της σχεδόν καταργοῦνται.
Ὁ ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ καθώς και ὁ Μιλτιάδης, Θεμιστοκλῆς, Λεωνίδας, Ξενοφών καὶ Μέγας Ἀλέξανδρος, ἀλλά καὶ ἐπιφανεῖς Ρωμαῖοι Στρατηλάτες προϋπῆρξαν τῶν Βυζαντινῶν, ἐπομένως γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ἄν οἱ Βυζαντινοί Αὐτοκράτορες καὶ Στρατηγοί, ὅλη αὐτὴ τὴ Γνώση τοῦ Πολέμου τὴν εἴχαν μελετήσει; Καὶ ἄν τὴν εἴχαν ποιοὶ ἦταν αὐτοὶ; Διότι ο ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ λέγει: «Το να είσαι ανίκητος είναι κάτι που εξαρτάται από σένα. Το να μπορείς να νικήσεις τον εχθρό είναι κάτι που εξαρτάται από αυτόν...»4.
Στὴν παρούσα Ἔρευνά μας θὰ ἀναλύσουμε σύμφωνα μὲ τὶς στρατηγικές τῶν ἀνωτέρων τὶς στρατηγικές τῶν Βυζαντινῶν καὶ θὰ προσπαθήσουμε, μελλοντικά, νὰ διερευνήσουμε ἄν οἱ νεώτεροι Στρατᾶρχες ἐφάρμοσαν Βυζαντινές Τέχνες Πολέμου καὶ ποιὲς ἦταν αὐτές.
Πόσο δίκιο έχουν τὰ λόγια τοῦ Κινέζου ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ στὸ διηνεκές τοῦ χρόνου; «Ο πόλεμος είναι η σημαντικότερη υπόθεση ενός κράτους, η βάση της ζωής και του θανάτου, το Μονοπάτι (Ταὸ*) για την επιβίωση ή την εξάλειψη. Ως εκ τούτου θα πρέπει να μελετάται και να αναλύεται εκτενώς». Διαβάζοντας τὸ βιβλίο ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ μεταξύ τῶν ἄλλων βλέπουμε τὸν Αὐτοκράτορα Ἰωάννην Κομνηνόν νὰ βαδίζει στὴ δική του Άτραπό (Ταό). Πιὸ συγκεκριμένα διαβάζουμε στὴ σελίδα 1013: «Μὰ ἡ εἰρήνη δὲν βάσταξε πολύ. Ἡ τελευταία ἑξαετία τῆς βασιλείας τοῦ Ἰωάννη Κομνηνοῦ εἶναι γεμάτη πολέμους καὶ ταραχές. Ἡ Ἀσία εἶναι καζάνι ποὺ βράζει. Οἱ Τοῦρκοι ρημάζουν ἀπὸ καιρό σὲ καιρό τὶς Βυζαντινές πολιτεῖες. Οἱ Φράγκοι τῆς Ἀντιόχειας ξεσηκώνονται κάθε τόσο.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΟΡΩΝ
*Ταὸ: σημαίνει μονοπάτι, ἀτραπός, δρόμος, εἶναι μία ἀπὸ τὶς βασικές ἔννοιες τῆς κινέζικης φιλοσοφίας καὶ σὲ πολὺ εὐρεία ἑρμηνεία σημαίνει τὸν σωστό δρόμο γιὰ νὰ κάνεις κάτι.
ΠΗΓΕΣ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
1. ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΜΠΟΣΙΑ 4 ΤΟ ΕΜΠΟΛΕΜΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ (9ος – 12ος αι.).
2. To Βυζάντιο και οι απαρχές της Ευρώπης ― ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΔΙΚΕΣ ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ. GOOGLE pdf.
3. ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΗΣΤΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗ- ΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ – ΤΟ ΒΗΜΑ 2016. 2014 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΥΗΝΩΝ.
4. ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ Γ΄ ΕΚΔΟΣΗ ΛΑΒΥ- ΡΙΝΘΟΣ.
5. ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΚΛΑΟΥΖΕΒΙΤΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ.
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΊΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΈΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ ΙΗΣΟΎ ΧΡΙΣΤΟΎ
Μια αναλυτική εκπομπή για τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης
https://www.youtube.com/live/9BmT7jQpG9I?si=AoYFg8IiTNFL7Mnp
Η δε γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος (γεν 1,2).
Ο Πατέρας Παύλος μέσα από επίσημες εκδόσεις της Καινής Διαθήκης (Κολιτσαρα, Τρεμπέλα κτλ) , καθώς και των πατερικών κειμένων αναλύει χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις και διαμορφώνει λόγο Χριστού για όλους
https://www.youtube.com/live/JVRxwzNen9Y?si=OMnrA7sEY2cU7BL3
Οι ανάξιοι ιερείς με τον πατέρα Παύλο
Μια λεπτομερής ανάλυση του θέματος μέσω του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου
https://www.youtube.com/live/q6EA9Qrisuw?si=H0AiZOF1sYmLGbtL
ΈΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΆΝΤΙΟ ΜΈΡΟΣ Δ
ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ Μέρος Δ΄
Μεγάλη δημοσιογραφική ἔρευνα για το Βυζάντιο
τοῦ Ἰωάνννη Σπ. Λαζαράκου – jlazarkosdim@yahoo.gr
Μέρος Τέταρτο (4ο)
Ποιοὶ ἦταν καὶ τὶ ἐπιδίωκαν οἱ ἐχθροὶ τῆς Αὐτοκρατορίας; Βησιγότθοι καὶ Ὀστρογότθοι
Ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία κληρονόμησε μεγάλους καὶ ἐπικίνδυνους έχθροὺς ἀπὸ τὴν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ὅπου καὶ προῆλθε. Οἱ Πέρσες για τὴ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία ὑπῆρξαν ἕνας ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνος ἀσιατικός ἐχθρός (ἐξ’ ἀνατολῶν).
Καὶ ἀπὸ Βορᾶ οἱ Οὖνοι, οἱ Σλάβοι καὶ οἱ Βούλγαροι. Καθώς ἐπὶσης καὶ οἱ Ἄραβες ἀπὸ τὸν Νότο. Μοιραῖοι γιὰ τὸ Βυζάντιο ὅμως ἐξωτερικοί ἐχθροὶ ἀποδείχθηκαν, ἱστορικά, οἱ Λατῖνοι, οἰ Φράγκοι καὶ γενικά οἱ συνεχιστές τῆς Δυτικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Στὸ τέλος οἱ Ὀθωμανοί, οἱ ὁποῖοι στὶς 29 Μαΐου 1453, ἡμερα Τρίτη, κατέλαβαν τὴν Βασιλεύουσα καὶ τελείωσε ἡ πλέον τῶν 1.000 ἐτῶν ζωή τής Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. «Ἐάλω ἡ Πόλις».
Βησιγότθοι
Οἱ Βησιγότθοι (γράφονται και Βησιγότθοι μὲ ι). Δηλαδή Γότθοι τῆς Δύσεως, κατ’ αντιδιαστολή πρὸς τοὺς Ὀστρογότθους (δηλαδή Ανατολικούς Γότθους). Ἀμφότερα αὐτὰ τὰ τμήματα προήρχοντο ὰπὸ τοῦ στελέχους τῶν Γότθων, οἱ ὁποῖοι μετά τῶν διαφόρων τευτονικῶν φύλων ἀποτελοῦσαν τὴν Γερμανική Φυλή. Ἀπό τοὺς Γότθους οἱ ἀρχικά ἐγκατεστημένοι ἀπὸ μὲν τῆς δυτικῆς ὄχθης τοῦ Βορυσθένους (σημερινοῦ Δνειπέρου) καὶ ἐκεῖ δυτικά ὀνομάστηκαν Βησιγότθοι, οἱ δὲ ἀπὸ τῆς ἀνατολικῆς καὶ ἐντεῦθεν ὄχθης τοῦ αὐτοῦ ποταμοῦ ἐκλήθησαν Ὀστρογότθοι. Ἠ ἐμφάνιση τῶν Βησιγότθων εὶς τὴν ἱστορία τῆς Εὐρώπης χρονολογεῖται ἀπὸ τὴν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος τῆς Ρώμης Καρακάλλα, ὁ ὁποῖος συνεκρούσθη μὲ αὐτοὺς στὴν Τρανσυλβανίαν τὸ 213 μ.Χ.
Κατά τὸ 239 μ.Χ. οἱ Βησιγότθοι πέρασαν τὸν Δούναβιν ἐνοὶκησαν τις ρωμαϊκές λεγεῶνες, ἔφθασαν μέχρι τὰ τείχη τῆς Μαρκιανουπόλεως (σημερινή βουλγαρική Δέβνα) καὶ ἀφοῦ κατέστρεψαν τὴν ὅλη περιοχή, μέχρι σὲ μικρή ἀπόσταση απὸ τοῦ Εὐξύνου, ἀποσύρθηκαν καὶ πάλι πέρα τοῦ Δουνάβεως, ἔναντι καταβολῆς σημαντικῶν λίτρων. Μετά απὸ δέκα ἔτη (το 150 μ.Χ.) οἱ Βησιγότθοι ὑπὸ τοῦ ἡεγεμόνα τους Κνίβαν διαβήκαν καὶ πάλι τὸν Δούναβη, ἔφθασαν μέχρι τὴ Θράκη καταλαμβάνοντας τὴν Φιλιππούπολη καὶ συνέτριψαν τὶς ρωμαϊκές λεγεῶνες σὲ μάχη ὅπου έπεσαν ὁ Αυτοκράτωρ Δέκιος καὶ ὁ υἱός του. Ὁ Αὐτοκράτωρ Γάλλος ταπεινώθηκε ἀπὸ αὐτοὺς μέχρι σημείου καταβολῆς φόρου ὑπό τῆς Ρώμης.
Κατόπιν τοὺτου οἱ Βησιγότθοι διέσχισαν τὸν Εὔξυνον μὲ μικρά σκάφη, κατέλαβαν τὴν Κριμαία, ἐλεηλάτησαν τις ἀκτές τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὥς καὶ τῆς Ἑλλάδος. Ἀπείλησαν καὶ αὐτή τὴν Ἰταλία (259 μ.Χ.).
Ὁ Αὐτοκράτωρ Κλαύδιοςὁ Β’ (268-270 μ.Χ.) ἔκανε ἐναντίον τῶν Βησιγότθων μερικές ἀσήμαντες νίκες, γι΄ αὐτό ὀνομάστηκε Γοτθικός, ὁ δὲ μετέπειτα Αὐρηλιανός (271 μ.Χ.) παρεχώρησε σὲ αὐτοὺς τὸ μέγιστο μέρος τῆς Δακίας, ἔναντι ὑποσχέσων περί συμμαχίας.
Τὸ 322 μ.Χ. οἱ Βησιγότθοι ἐπιχείρησαν καὶ πάλι νὰ ἐπιτεθοῦν κατά τῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλά ἀναχαιτήστηκαν ὑπὸ τοῦ Κωντσαντίνου τοῦ Μεγάλου. Περί τὸ τέλος τῆς 4ης ἑκατονταετηρίδος νέος χείμαρρος βαρβάρων, οἱ Οὗνοι, κάνοντας ἐπιδρομή, κατάλυσαν ὅλα τὰ γοτθικά κράτη καὶ τότε οἱ Βησιγότθοι ἐζήτησαν καὶ ἐπέτυχαν ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους ἄσυλο στὴ δεξιά ὄχθη του Δουνάβεως ὡς φόρου ὑποτελεῖς (375 μ.Χ.).
Οἱ Λατῖνοι ἱστοριογράφοι ὑπολογίζουν εἰς 1.000.000 περίπου ἄτομα, Βησιγότθους, τοὺς ἐγκατασταθέντας στὸ ἔδαφος τῆς Αὐτοκρατορίας. Οἱ καταπιέσεις ὅμως των Ρωμαίων στρατηγῶν, ποὺ εἶχαν ἀναλάβει τὴν ἐπίβλεψη τῆς ἐγκαταστάσεως τῶν προσφύγων, συνετέλεσαν στὴν ἐξέγερση τῶν Βησιγότθων, τῶν ὁποὶων οἱ ὀρδές ὑπὸ τὸν ἡγεμόνα Φριτίγερνον ἐπέδραμαν κατά τῆς Θράκης καὶ βοηθούμενοι μάλιστα ἀπὸ μεγάλης μερίδας Ὀστρογότθων ἐπικράτησαν κατά τὴν περιώνυμον μάχη τῆς Ἀνδριανουπόλεως ὁπου έφονεύθηκε καὶ ὁ Αὐτοκράτωρ Οὐάλης (378 μ.Χ.), ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει σε προηγούμενη ἀνάρτησή μας μας.
Ἐπειδή ὅμως αφ΄ ἑνός μὲν οἱ Βησιγότθοι ἦταν ἀσύντακτοι, ἀφ΄ ἐτέρου δὲ ὁ νέος αυτοκράτωρ Θοδόσιος ἀνέπτυξε ἀξιόλογο στρατηγική, οἱ ὀρδές ἀποσύρθηκαν καὶ πάλι πρὸς Βορρᾶν. Σημαντικό δὲ ἐν τούτοις μέρος αὐτῶν χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Θεοδόσιο ὡς «φεντεράτοις» (δηλαδή σύμμαχοι) καὶ πολλοί ἀπὸ αὐτούς ἐγκαταστάθηκαν στὴ Θράκη.
Ἐκείνη τὴν ἐποχή οἱ Βησιγότθοι προσῆλθαν ὁμαδικά στὸ Χριστιανισμό, κατηχηθέντες ἀπὸ τὸν αἰρετικό τοῦ ἀρειανισμοῦ ἐπίσκοπο Οὐλφίλα. Αὐτή ὅμως ἡ ἐγκατάστασή τους τοὺς κατέστησε περισσότερο ἐπικίνδυνους γιά τὴ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, πολύ δὲ περισσότερο ἔγιναν ἐπικίνδυνοι μὲ τὴν προσχώρησή τους στὸν ἀρειανισμό.
Ὅταν μετά τὸν θάνατο τοῦ Θεοδοσίου ἡ Αὐτοκρατορία διαιρέθηκε στά δύο (Δυτική καὶ Ἀνατολική) τὸ 395 μ.Χ. τό Ἀνατολικό Κράτος βρέθηκε σὲ αδυναμία ὑπὸ τόν ἀνήλικο Ἀρκάδιο, ἐνῶ ἀντιθέτως οἱ Βησιγότθοι έξέλεξαν βασιλιᾶ τους τὸν πολύ Ἀλάριχον, καί ζητοῦσαν εὐκαιρίες νέων ἐπιδρομῶν διότι εἶχαν μειωθεῖ οἱ ἀποδοχές τους.
Ἑλληνικές πόλεις ὑπέστησαν ἐπιδρομές ἀπὸ τῆς Παννονίας μέχρι τὴν Σπάρτη (396 μ.Χ.). Ὀ Ἀλάριχος ἀναχαιτήστηκε ὑπό τοῦ Στηλίχωνος καὶ προῆλθε σὲ συνθικολόγηση ἔναντι τῆς ἀναγνωρίσεώς του ὡς στρατηγοῦ τοῦ Ἱλλυρικοῦ.
Μετά ἀπὸ αὐτά ὁ Ἀλάριχος καὶ μὲ τοὺς Βησιγότθους βάδισε κατά τῆς Ἰταλίας (400 μ.Χ.), έκστράτευσε ὅμως καὶ πάλι ἐναντίον του ὁ Στυλίχων, τὸν ἐνίκησε στὴν Πολλεντίαν (402 μ.Χ.) καὶ τὸν ἐξανάγκασε νὰ ἀποσυρθεῖ στὴν Παννανίαν. Μετά ἀπὸ λίγο οἱ Βησιγότθοι πληροφορήθηκαν τὸν θάνατο τοῦ Στυλίχωνα, εἰσέβαλαν ἐκ νέου στὴν Ἰταλία (406 μ.Χ.) καὶ πολιόρκησαν τρεῖς φορές τὴν Ρώμη, τὴν ὁποίαν ἐντέλει ἐλεηλάτησαν (410 μ.Χ.), καὶ ξεχύθηκαν σὰν χείμαρος στὴν Ἰταλία.
Ἀφοῦ πέθανε ὁ Ἀλάριχος τὸν διαδέχθηκε ὁ κουνιάδος του Ἀταοῦλφος, ποὺ θεώρησε ὅτι οἱ Βησιγότθοι ἦταν άκόμη πάρα πολὺ βάρβαροι καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν κυριαρχία τῆς Ρώμης μὲ τὴ δική τους. Υίοθέτησε, θὰ λέγαμε, τὴν πολιτική τῆς ἐδραιώσεως τοῦ Ρωμαίκοῦ Κράτους, τοῦ σχεδόν καταστραφέντος ὑπὸ τοῦ προκατόχου του, ὑπὸ τὸν ὅρο ὅμως ἐξασφαλίσεως ἐντὸς τῶν πλαισίων τής Δυτικῆς Αὐτοκρατορίας προνομιακῆς θέσεως γιὰ τοὺς Βησιγότθους. Ἐπακολούθησε συνθήκη (412 μ.Χ.), μὲ τὴν ὁποὶαν οἱ Βησιγότθοι ἀποσύρθηκαν ἀπὸ τὴν Ἰταλία καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὴν μεσημβρινήν Γαλατία μεταξύ Λίγηρος καὶ Πυρηναίων ὠς ὑπήκοοι τοῦ Ὁνωρίου, τοῦ ὁποίου τὴν ἀδελφή Πλακιδία παντρεύτηκε ὁ Ἀταοῦλφος δύο χρόνια ἀργότερα, ἵδρυσαν τὸ «βασίλειον τῆς Τολώσης» ἤ κράτος τῶν Βησιγότθων, τὸ ὃποῖο δὲν ἄργησε νὰ περιλάβει ὁλόκληρη τὴν Ἰβηρία (Ἰσπανική Χερσόνησο) μέχρι τὴ δυτική ὄχθη τοῦ Ροδανοῦ. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐποχή ἀρχίζει ἡ νἐα περίοδος τῆς ἱστορία τῶν Βησιγότθων διαρκείας τριῶν περίπου αἰώνων, μέχρι τῆς κατακτήσεως τῆς Ἰσπανίας ἀπὸ τοὺς Ἄραβες. Κυριώτεροι κατά τὸ διάστημα αὐτό σταθμοί θεωροῦνται: ἡ συμμετοχή τῶν Βησιγότθων στὴ μάχη τῶν Καταλωνικῶν Πεδίων, ὅπου συνετρίβησαν οἱ ὑπὸ τὸν Ἀττίλα Οὔνοι (451 μ.Χ.), ὁ μεταξύ τῶν Βησιγότθων ἐμφύλιος θρησκευτικός πόλεμος μέ τὴ συντριβή τῶν αἰρετικῶν παρά τὸ Πουατιέ (507 μ.Χ.) καὶ ἀπό έκείνη τὴν ἐποχή τῆς παρακμῆς τοῦ κράτους τους. Τὴν παρακμή αὐτή δὲν κατάφερε νὰ ἀναχαιτήσει οὔτε ὁ Θεοδώριχος, βασιλεύς τῶν Ὀστρογότθων, ποὺ εἶχαν ἐν τῶ μεταξύ ἐγκατασταθεῖ στὴν Ἰταλία. Ἀξιολογώτεροι μεταξύ τῶν τελευταίων Βησιγότθων ἡγεμόνων ἦταν ὁ Ἀμαλάριχος (511-531 μ.Χ.), ὁ Λεοβίγιλδος (562-586 μ.Χ.), ὁ Βιτίζα, ὁ Βάμβα, ὁ Ροδέριχος (μέχρι του 712 μ.Χ.). Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐποχή ὀξύνονται εἰς τὸ ἔπακρον οἱ ἐμφύλιοι τῶν Βησιγότθων ἀνταγωνισμοί, τὸ δὲ περίεργο εἶναι ὅτι ὁ καθολικός Βησιγότθος Ὄππας, ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Τολέδου καὶ τῆς Σεβίλλης, ἐκάλεσε τοὺς Μουσουλμάνους στήν Ἰσπανία ὄχι γιὰ νὰ παραδώσει τὸ κράτος τῶν Βησιγότθων στοὺς ὀπαδούς τοῦ Κορανίου, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὴν ἄνοδο στὸν θρόνο τοῦ Ἔβα, ἀντί τοῦ Ροβερίκου, παραμένοντας στὴν ἱστορία ὡς «τελευταίου βασιλιᾶ τῶν Γότθων». Τούτο τὸν στρατό κατατρόπωσαν οἱ Ἄραβες τὸν Ἰούλιο τοῦ 711 μ.Χ. στὶς ὄχθες τοῦ Γουανταλέτε, καὶ ἐγκαταστάθηκαν ὁριστικά στὴν Ἰσπανία. Ἀπὸ τότε οἱ Βησιγότθοι ἔπαψαν νὰ ἂποτελοῦν ἐθνική ἐνότητα. (Πηγή 1).
Τὶ ἐπιδίωκαν οἱ ἐχθροὶ τῆς Αὐτοκρατορίας;
Ὅπως φαίνεται στὸν παραπάνω χάρτη ποὺ δείχνει τὰ ὅρια τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ Α’ (527-565 μ.Χ.), τὸ Βυζάντιο ἔλεγχε τοὺς κυριότερους τότε δρόμους, στεριᾶς καὶ θάλασσας ποὺ ἔνωναν τὶς τρεῖς Ἠπείρους Εὐρώπη, Ἀσία καὶ Ἀφρική. Δηλαδή τὸν τὸτε γνωστό κόσμο. Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι τότε ἦταν τὸ Κέντρο τοῦ Κόσμου. Ὅλα αὐτά τὰ μοναδικά πλεονεκτήματα τῆς Αὐτοκρατορίας τὰ ποθοῦσαν ὅλοι οἰ ἐχθροὶ τοῦ Βυζαντίου, μικροὶ καὶ μεγάλοι, δυτικοί, ἀνατολικοί καὶ νότιοι. Σήμερα θὰ λέγαμε ὅτι, ἡ Αὐτοκρατορία κατεῖχε τὴ σπουδαιότερη τότε γεωπολιτική θέση στὸν κόσμο. Ἱστορικά, λοιπὸν, ἔχει ἀπὸλυτα δικαιωθεῖ ὁ Μέγας καὶ Ἅγιος Κωνσταντῖνος γιὰ τὴν ἀπόφασή του νὰ μεταφέρει τὴν Ἔδρα του, τὴν Πρωτεύουσα τῆς τότε Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, στὸ Βυζάντιο ἐγκαταλείποντας τὴν Ἀρχαία Ρώμη καὶ κτίζοντας τὴν Κωνσταντινούπολη (324-330 μ.Χ.).
Οἱ σύγχρονοι Διεθνολόγοι καὶ γεωπολιτικοὶ ἀναλυτές ἔχουν ἀποδείξει πὼς τὰ τότε γεωγραφικά ὅρια τῆς Βυζαντινῆς Αύτοκρατορίας καὶ σήμερα ἀποτελοῦν κρίσιμα γεωπολιτικά σημεῖα γιὰ τὴν Παγκόσμια ἐπικυριαρχία. Τὰ τελευταῖα μάλιστα 40-50 χρόνια στὰ γεωπολιτικά καὶ γεωστρατηγικά καὶ γεωοικονομικά πλεονεκτήματα προστέθηκε καὶ ἠ πλούσια ὕπαρξη ὑδρογονανθράκων στὴν περιοχή.
Κοινή θέση, σχεδόν, ἀποτελεῖ τῶν γεωπολιτικῶν ἀναλυτῶν πὼς ὅποιος ἐλέγχει τὴν Τεκτονική ἤ Λιθοσφαιρική Πλάκα τῆς Εὐρασίας (No 9 στὴν εἰκόνα) ἐλέγχει τὸν Πλανήτη ὅλο. Ὁ γνωστός καὶ μεγάλος Διεθνολόγος, Πωλονοεβραῖος - Ἀμερικανός Zbigniew Brzezinski συμφωνεῖ ὅτι γιὰ νὰ ἐλέγξει κάποιο Κράτος-Δύναμη τὸν Κόσμο πρέπει νὰ ἐλέγξει τὴν Εὐρασία. Ἀλλά γιὰ τὸν ἔλεγχο τῆς Εὐρασίας πρέπει να προηγηθεῖ ὁ ἔλεγχος τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.
Οἱ τότε ἡγέτες τοῦ Βυζαντίου, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ἐννοιολόγηση τοῦ ὅρου «Ρωμιοσύνη» σημαίνει καὶ «Ἑλληνισμός» ἦταν ἄξια ἀναστήματα τῶν άξιωμάτων τους καὶ ἄν ὄχι ὅλοι ἦταν οἱ περισσότεροι, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σημερινούς λιλιπούτιους, ἀνύπαρκτους, ὀσφιοκάμπτες καὶ ἐντολοδόχους.
Ποιὸς μπορεὶ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι ἡ σημερινή Ἑλλάδα δέν ἀποτελεί περίπτωση φθίνοντος ἔθνους; Καὶ σήμερα οἱ Ἕλληνες πολιτικοί συνεχίζουν νὰ ἀκολουθοῦν τὴν έδῶ καὶ 200 χρόνια ἴδια καχεκτική πολιτική πορεία τῆς ὑποτέλειας καὶ τῶν ἐντολοδόχων· δυστυχῶς μὲ ἐλάχιστες ἀναλαμπές καὶ ἐξαιρέσεις στὴ Νεότερη Πολιτική Ἱστορία τῆς Χώρας. Γι’ αὐτὸ ἡ εὐθύνη ἐπιμερίζεται στὸ μεγαλύτερο ποσοστό της στοὺς Ἕλληνες καὶ στὸ μικρότερο στοὺς πολιτικούς.
ΠΗΓΕΣ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
1. ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ "ΗΛΙΟΥ" ΤΟΜΟΣ Β-Γ.
2. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ Charles DIEHL (Καρόλου Ντὶλ). ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΙΑΔΗ ΑΘΗΝΑ 2002.
3. Zbigniew Brzezinski «Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ». ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ Α. ΛΙΒΑΝΗΣ.
4. Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ – ΛΕΞΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ – ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΟΛΟΓΙΑΣ-ΑΘΗΝΑ 2004.
Ομολογία Πίστεως με τον Πατέρα Παύλο
Ο Πατέρας Παύλος μεταδίδει μέσα από την Αγία Γραφή και τα κείμενα των Πατέρων της Ορθοδόξου εκκλησίας την ορθή ανάλυση μέσα από επίσημα της Καινής Διαθήκης Κολιτσαρα και Τρεμπέλα
https://www.youtube.com/live/ve_7fJr9EuA?si=XElTp4dqaeSLTg7Y
Πρόεδρος TRUMP έζησα ή από τύχη ή από τον Θεό
Ο Ντόναλντ Τραμπ μιλώντας σε «ΝΥ Post», και «Washington Examiner» μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην Πενσιλβάνια το Σάββατο, αποκάλυψε πώς έστρεψε το κεφάλι του από το πλήθος για να δει τα στατιστικά. 
«Σπάνια κοιτάζω μακριά από το πλήθος. Αν δεν το είχα κάνει εκείνη τη στιγμή, δεν θα μιλούσαμε σήμερα.
«Το πιο απίστευτο ήταν ότι έτυχε όχι μόνο να στρίψω, αλλά και να στρίψω την ακριβή στιγμή», πρόσθεσε, λέγοντας ότι επέζησε «από τύχη ή από τον Θεό».
Όλα ήταν ένα όγδοο της ίντσας. Το ότι έστριψα ακριβώς σε εκείνο το δευτερόλεπτο, όπου αυτός [ο ένοπλος] δεν θα σταματούσε τον πυροβολισμό, είναι εκπληκτικό. Αρκετά συναρπαστικό. Πραγματικά δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ.
Οι πράκτορες με χτύπησαν τόσο δυνατά που μου βγήκαν τα παπούτσια και τα παπούτσια μου είναι στενά», είπε χαμογελώντας.
Επαίνεσε το προσωπικό της Μυστικής Υπηρεσίας για τις ηρωικές ενέργειές τους και τους επαίνεσε που πυροβόλησαν τον δράστη ο οποίος ήταν σκαρφαλωμένος σε μία στέγη κοντά στη σκηνή όπου μιλούσε.
ΈΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΜΕΡΟΣ Γ
ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ Μέρος Γ΄
Μεγάλη δημοσιογραφική ἔρευνα γιά τό Βυζάντιο.
τοῦ Ἰωάνννη Σπ. Λαζαράκου – jlazarkosdim@yahoo.gr
Μέρος Τρίτο (3ο)
Οἱ Μικροί καὶ οἱ μεγάλοι ἐχθροί τοῦ Βυζαντίου καί ἡ βαρβαρική κρίση εἰσβολῆς στήν Αὐτοκρατορία.
Ο CHARLES DIEHL ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ» σελίδα 4 τά ἑξῆς: «Κατά τὴν μεγάλη περίοδο τῆς ἱστορίας ἀπό τὸ 330 μέχρι τό 518, δύο σοβαρές κρίσεις, κλονίζοντας αὐτή τὴν αὐτοκρατορία, τῆς ἔδωσαν τελικά τὴ φυσιογνωμία της. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ κρίση τῆς βαρβαρικῆς εἰσβολῆς.
Ἀπό τὸν τρίτο αἰώνα, σὲ ὅλα τὰ σύνορα, τὸν Δούναβη, εἰς τὸ Ρῆνο, οἱ βάρβαροι τῆς Γερμανίας εἰσχωροῦσαν ἀργά στὸ ρωμαϊκό ἔδαφος. Ἄλλοι, ἔρχονταν σὲ μικρές ὁμάδες ὡς στρατιώτες, ἤ ἐγκαθίσταντο ὡς ἐργάτες. Ἄλλοι, κατά ὁλόκληρες φυλές, ἐλκόμενοι ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν εὐημερία τῆς μοναρχίας, ζητοῦσαν παραχωρήσεις γαιῶν ποὺ τοὺς τὶς ἔδινε πρόθυμα ἡ αὐτοκρατορική κυβέρνηση. Οἱ μεγάλες κινήσεις πληθυσμῶν ποὺ γίνονταν ἀδιάκοπα σ΄αὐτό τὸν τόσο ἀσταθῆ γερμανικό κόσμο, ἐπιτάχυναν τὸ κῦμα τῶν Βαρβάρων καὶ τὸ ἔκαναν τελικά ἐπίφοβο. Κάτω ἀπὸ τὴν ὁρμή τους, τὸν 5ο αἰώνα, ἡ ἀνατολική αὐτοκρατορία ὑπέκυψε καὶ ὅλοι πίστευαν ἀρχικά ὅτι τὸ Βυζάντιο δὲν θὰ ἄντεχε καλύτερα ἀπό τὴ Ρώμη τὴ φοβερή σύγκρουση.
Τὸ 376, ὑποχωρῶντας μπροστά στὴν ἐπέλαση τῶν Οὔννων, οἱ Βησιγότθοι εἴχαν ἔρθει νὰ ζητήσουν ἄσυλο καὶ κτήματα ἀπό τὴν αὐτοκρατορία. Δύο χιλιὰδες ἐγκαταστάθηκαν στὰ νότια τοῦ Δούναβη, στὴ Μοισία. Δὲν ἄργησαν νὰ ἐπαναστατήσουν. Ἕνας αὐτοκράτορας, ὁ Οὐάλης σκοτώθηκε προσπαθῶντας νὰ τοὺς σταματήσει στὶς πεδιὰδες τῆς Ἀνδριανούπολης (378)...». (1).
Πρίν ἐπεκτείνουμε τὶς ἱστορικές ἀναφορές μας γιὰ τὶς βαρβαρικές εἰσβολές ἐναντίον τῆς αὐτοκρατορίας θὰ ἦταν γόνιμο νὰ ἀναφέρουμε ποιοί ἦταν οἱ Βάρβαροι Γερμανοί, Βησιγότθοι, Οὗνοι κ.λ.π. Πρὶν ὅμως ἀναφερθοῦμε στὶς βαρβαρικές φυλές θα γνωρίσουμε τὸν Αὐτοκράτορα Οὐάλη ποὺ ἔπεσε στα πεδία τῶν μαχῶν.
Ὁ Αὐτοκράτορας Οὐάλης (364-378) κυβερνοῦσε τὸ ἀνατολικό ρωμαϊκό ἤ βυζαντινό κράτος. Ὁ ἀδελφός του Οὐαλεντιανός κυβερνοῦσε τὸ δυτικό. Ἀπό τὴν ἀρχή τῆς βασιλείας του εἶχε νὰ αντιμετωπίσει πολλά ἐξωτερικά καὶ ἐσωτερικά προβλήματα.
Στὰ ἀνατολικά σύνορα οἱ Πέρσες ἀπειλοῦσαν τὴν Αὐτοκρατορία, ἐνῶ στά βόρεια οἱ Βησιγότθοι ἐπαναστατημένοι ἔκαναν ἐπιδρομές. Στὸ ἐσωτερικό εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἐπανάσταση τοῦ Προκοπίου, ἀνώτατου ἀξιωματούχου τοῦ κράτους καὶ συγγενής τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη ἤ Φιλοσόφου. ―Γιὰ ἐμᾶς ναὶ μὲν κοσμικός φιλόσοφος, ἀλλά παραβάτης διότι ὑπῆρξε ἀντίχριστος καί χριστιανομάχος. Ἐμεῖς ὠς Ρωμιοί θυμόμαστε τοὺς Χαιρετισμούς πρὸς χάρη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: «Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα· χαῖρε, τῶν εἰδόλων τὸν δόλον ἐλέγξασα. Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα· χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα. Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα· χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα. Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί· χαῖρε, ὅτι ὲμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί». (2). ―.
Ὁ Προκόπιος ἀνακηρύχτηκε αὐτοκράτορας, ἐνῶ ὁ Οὐάλης βρισκόταν στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας (Κεντρική Μικρά Ἀσία). Μετά ἀπό ἐπανειλημμένες συγκρούσεις στὴ Μικρά Ἀσία ὁ Προκόπιος νικήθηκε τὸ 366 μ.Χ. καὶ θανατώθηκε στὴ Νικολία τῆς Φρυγίας (Ἀμμιανός Μαρκελίνος σ. 398). (3 & 4).
Ἀξίζει νὰ γνωρίσουμε περισσότερο τον Βασιλιά Οὐάλη. Ἦταν ἄνθρωπος ὁλότελα ἀμόρφωτος, δέχθηκε τὴν ἐπίδραση της γυναίκας του Δομινίκας ποὺ ἀνέθεσε τὶς κρατικές ὑποθέσεις στὸν πατέρα της Πετρώνιο. Κατά τὸν Θεοδώρητο Κύρρου εἶναι αὐτή ποὺ παρέσυρε τον ἄνδρα της στὸν «ὁμοιοαρειανισμό γιὰ νὰ πέσουν καὶ οἱ δύο στὸ βάραθρο τῆς βλασφημίας» (PG 82 σ. 1145-48). Το βέβαιο εἶναι πὼς ἐπίσημος διωγμός ἀπό τὴν ἀρχή κατά τῶν ὀρθοδόξων δὲν ἔγινε. (Stein – bas Empire τ. Ι, σ.175- 99,401-16· Ζώσιμος Bonn, σ. 177-82).
Τὸ 366-7 ὁ Οὐάλης βαφτίστηκε ἀπὸ τὸν «ὁμοιοαρειανό» ἐπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Εὐδόξιο. (Σωκράτης PG 67, στ. 467).
Πάνω στὸ πρόβλημα τῶν Γότθων, ποὺ περνώντας τὸν Δούναβη, ζητοῦσαν νὰ ἐγκατασταθοῦν στὸ αὐτοκρατορικό ἔδαφος, ὁ Οὐάλης τὸ ἐπέτρεψε, ἐλπίζοντας νὰ τοὺς στρατολογήσει γιὰ νὰ ἔχει ἐνίσχυση τοῦ στρατοῦ του. Τὸν χειμώνα τοῦ 371-72 ποὺ ὁ Οὐάλης με τη Δομινίκα βρίσκονταν στὴν Ἀντιόχεια, προέκυψε μιὰ «ὑπόθεση παραδόξων πραγμάτων» ὅπως λέει ὁ Ζώσιμος (σ. 187). Σὲ μιὰ εἰδωλολατρική μαντική συνεδρίαση ποὺ σὲ αὐτή πήραν μέρος ἀρκετοί μάντεις καὶ σοφιστές, ὁ νεαρός βασιλικός ὑπογραμματέας Θεόδωρος, ἕνας Γαλάτης φιλόδοξος καὶ καλλιεργημένος ἀριστοκράτης, ἔθεσε στοὺς σοφούς τὸ ἐρώτημα: «Ποιός θά βασιλέψει μετά τὸν Οὐάλη» (Ζώσιμος, σ. 187-88· Σωζoμενός, PG 67, στ. 1397). Τὸ ἀπὸ δάφνινο ξύλο τρίποδο (κοινῶς τραπεζάκι) ἀποφάνθηκε πὼς τὸ ὄνομα ἐκείνου ποὺ θά βασιλέψει θὰ ἄρχιζε ἀπό τὰ γράμματα ΘΕΟΔ καί μὲ αὐτό καθαρά ὑπονοοῦσε τὸν Θεόδωρο (Ζώσιμος σ. 188· Σωζομενός στ. 1397· Σωκράτης, στ. 505). Ὁ Οὐάλης, ποὺ ἦταν κυριευμένος ἀπὸ ἕνα φόβο γιὰ τὶς μαγικές πράξεις σὲ βαθμό ἀφύσικο καὶ γιὰ τὴν ἐποχή του ἀκόμη, καθώς ἀπό ἀκριτομυθίες πληροφορήθηκε τὴν ὑπόθεση, πρόσταξε τὴν ἐκτέλεση τοῦ γραμματέα του (Ζώσιμος σ. 188).
Ἀπό ἕνα ἄλλο περιστατικό τέλεσης γοητείας, καὶ κάτω ἀπὸ τὸ φόβο τοῦ Οὐάλη γιὰ τὶς μαγεῖες βρῆκαν οἰκτρό θάνατο ὁ περίφημος φιλόσοφος ὁ Ἐφέσιος, ὁ φίλος τοῦ Ἰουλιανοῦ, καὶ ὁ «ἄριστος μάντης» Ἱλάριος ὁ Φρύγας «Ζώσιμος σ. 189· Εὐνάπιος Σαρδιανός ἐκδ. MÜLLER, fhg. t. σ. 29-30, ἀπόσπασμα 39-40). Κοντά σὲ αὐτούς ἔπεσαν «ἀπὸ φθόνο καὶ μισαλλοδοξία» καὶ ἄλλοι σοφοί, ὅπως ὁ Σιμωνίδης, ὁ Πατρίκιος ὁ Λυδός καὶ ὁ Ἀνδρόνικος ἀπὸ τὴν Καρία (Ζώσιμος σ. 189).
Ἡ ἔναρξη τῆς εἰσβολῆς τῶν Γότθων – κυοφορία ἀληθινά ἀπρόβλεπτη – ποὺ πιὸ πάνω ἀναφέρθηκε, ἔθεσε τὴν αὐτοκρατορία μπροστά σὲ νέα προβλήματα. Οἱ βόρειες μεθοριακές γραμμές τοῦ ἀνατολικοῦ τμήματος τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, δηλαδή τοῦ Βυζαντίου, ἔγιναν ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς τὸ θέατρο διαρκῶν πολέμων. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή ἑνός πολέμου φθορᾶς πάνω σὲ δύο μέτωπα τὸ βορειοδυτικό στην Εὐρώπη καὶ τὸ ἀνατολικό στὴν Ἀσία, ποὺ τὸ Βυζάντιο διεξήγαγε ἐπί αἰῶνες και ποὺ δὲν σταμάτησε, παρά μὲ τὴν ἐξαφάνισή του. Ὁ πρῶτος αὐτοκράτορας ποὺ ἡ μοίρα ἔφερε νὰ κρατήσει αὐτὸν τὸν δυσβάσταχτο ἀγώνα τῆς συντήρισης τῶν δύο μετώπων ἦταν ὁ Οὐάλης. Ἀπό τὴν Ἀντιόχεια ἀντιμετώπιζε τοὺς Πέρσες, μόλις ὅμως τὸ 378 ξεσηκώθηκαν οἱ Γότθοι, ἔσπευσε στὸ δυτικό τμῆμα. Παρά τὴ σύσταση τοῦ ἀνηψιοῦ καὶ συναυτοκράτορά του Γρατιανοῦ (γιός του Οὐαλεντιανοῦ ἤ Βαλεριανοῦ) νὰ μην κτυπηθεῖ μὲ τοὺς Γότθους, πρίν ἐνωθοῦν οἱ στρατοί τους, ὁ Οὐάλης ζηλεύοντας τὶς στρατιωτικές δάφνες τοῦ ἀνηψιοῦ του, θέλησε νὰ δώσει ἕνα ἀποφασιστικό κτύπημα κατά τοῦ ἐχθροῦ ποὺ εἶχε ἤδη κατέβει μέχρι τὴν Ἀνδριανούπολη. Κοντά σὲ αὐτή τὴν πόλη συγκροτήθηκε στὶς 9 Αὐγούστου 378, μιὰ αξιομνημόνευτη μάχη, ποὺ σὲ αὐτή Βησιγότθοι καὶ Ὀστρογότθοι ἐκμηδένισαν τὸ στρατό του ἀνατολικοῦ τμήματος τοῦ κράτους (Ἀμμ. Μαρκελίνος σ. 587-88· Ζώσιμος σ. 197 -200). Ὁ ἴδιος ὁ Αὐτοκράτορας ἦταν ἀνάμεσα στοὺς νεκρούς, καθώς κάηκε σέ κάποιο οἰκισμό, μαζί μὲ τοὺς συνοδούς του (Ζώσιμος σ. 200· Ἰωάννης Χρυσόστομος Πατρολογία PG 62 στίχος 295· Σωκράτης στ. 560· Σωζομενός στ. 1416· Φίλοστόργιος PG 66, στ. 581). (4).
Παρόλο ποὺ ὁ Ἀρειανισμός ταλαιπωροῦσε τήν Αὐτοκρατορία ἄν καὶ ὁ Οὐάλης μέ τὴ Δομινίκα καὶ λίγοι ἀξιωματοῦχοι τὸν ἀσπάστηκαν, ὁ τέταρτος καὶ πέμπτος αἰώνας ὑπῆρξαν ἐποχή ἀκμῆς τῶν θεολογικῶν γραμμάτων. Κατ΄ αὐτοὺς ἡ Ἀντιοχειανή Σχολή σημείωσε τὶς μεγαλύτερες προόδους της. Ἱδρυτής της ἦταν ὁ πρεσβύτερος Λουκιανός καταγόμενος ἐκ Σαμοσάτων καί τὸν ὁποῖο μετά τὸν θάνατό του (392) διαδέχθηκε ὁ Διόδωρος μετέπειτα ἐπίσκοπος Ταρσοῦ. Ἡ Σχολή αὐτή τῆς Ἀντιοχείας στήριξε οὐσιαστικά τὸ ὀρθόδοξο Δόγμα, τουλάχιστον, στὸ ἀνατολικό τμῆμα τῆς αὐτοκρατορίας, δηλαδή στό Βυζάντιο (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ σ. 21). (5).
Στὸ ἐπόμενο θά ἀναφερθοῦμε στοὺς ἐχθροὺς τῆς Αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ μάθουμε ποιοὶ ἦταν καὶ τὶ αποζητοῦσαν, τόσο οἱ δυτικοί ὅσο καὶ οἱ ἀνατολικοί. Ὅλα αὐτά τὰ στοιχεῖα τῆς παρούσας ἔρευνας ποὺ δημοσιεύουμε στὸ ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ.gr εἶναι χρήσιμα γιὰ νὰ καταλάβουμε ὡς Ἕλληνες ποιοί εἶναι οἱ φίλοι μας καὶ ποιοὶ εἶναι οἱ ἐχθροὶ μας.
ΠΗΓΕΣ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
1. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ Charles DIEHL. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΙΑΔΗ ΑΘΗΝΑ 2002.
2. ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΨΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΩΣ – ΑΘΗΝΑΙ 1979.
3. ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΤΟΜΟΣ Α΄ ΗΛΙΑ ΛΑΣΚΑΡΗ.
4. ΜΕΓΑΛΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΚΑΔΗΜΟΣ Α.Ε. ΑΘΗΝΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1981.
5. Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Ο ΣΩΤΗΡ «Ο ΣΩΤΗΡ» ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΘΗΝΑΙ 2000
ΈΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΆΝΤΙΟ Μέρος Β
Μεγάλη δημοσιογραφική ἔρευνα για το Βυζάντιο τοῦ Ἰωάνννη Σπ. Λαζαράκου – jlazarkosdim@yahoo.gr
Μέρος Δεύτερο (2ο)
Οἱ Ρωμαῖοι κατακτοῦν τοὺς Ἕλληνες. Διαφωτιστές οἱ μεγάλοι ἐχθροί τοῦ Βυζαντίου. Ἡ ἵδρυση τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ὅσα χαρακτήριζαν τὴ νέα αὐτοκρατορία. Ἡ κρίση τῆς εἰσβολῆς τῶν βαρβάρων.
Ο ἱ Ρ ω μ α ῖ ο ι κ α τ α κ τ ο ῦ ν τ ο ὺ ς Ἕ λ λ η ν ε ς.
Θεωρήθηκε ἀναγκαῖο καὶ ὠφέλιμο πρὶν προχωρήσουμε στὴν πα-ρουσίαση τῶν ἱστορικῶν στοιχείων ποὺ ἔχουμε στὴ διάθεσή μας γιὰ τὴν ἵδρυση τῆς νέας Πρωτεύουσας, τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ τὴν κατάργηση τῆς παλαιᾶς Ρώμης, νὰ ἀναφερθοῦμε ἐντελῶς περιληπτικά σὲ πολεμικά γεγονότα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους κατά τῶν Ρωμαίων μέχρι τὴν ἐξ’ ὁλοκλήρου ἐπικυριαρχία τους ἐπί τῶν Ἑλλήνων.
Φθινόπωρο 205 π.Χ. λήγει ὁ δεκαετής περίπου Α΄ Μακεδονικός Πόλεμος, Μακεδόνων καὶ Αἰτωλῶν στὸν ὁποῖον γιὰ πρώτη φορά ἐμπλεκονται στὸν ἑλληνικό χώρο οἱ Ρωμαῖοι ὡς σύμμαχοι τῶν Αἰτωλῶν.1
200 π.Χ. Ἀρχίζει ὁ Β΄ Μακεδονικός Πόλεμος μεταξύ τοῦ Βασιλείου τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν Ρωμαίων ποὺ κράτησε τρία χρόνια. Στὸ πλευρό τῶν Μακεδόνων πολέμησαν μόνο ἡ Ἤπειρος και ἡ Ἀκαρνανία, ἐνῶ μὲ τοὺς Ρωμαίους συμμαχοῦν σταδιακά ὅλες σχεδόν οἱ ἄλλες ἑλληνικές πόλεις. Τὰ αἴτια τοῦ πολέμου ἦταν ἡ ἐπεκτατική πολιτική τοῦ Φιλίππου Ε΄ καὶ οἱ πειρατικές ἐπιδρομές κατά διαφόρων ἑλληνικῶν κρατῶν – πόλεων ἀναγκάζοντας ἔτσι αὐτά νὰ ζητήσουν τὴν ἐπέμβαση τῶν Ρωμαίων. Ὁ Πόλεμος αὐτός ἐξασθένησε ἐντελῶς τὸ Μακεδονικό Κράτος - πόλη καὶ ἀποτέλεσε τὴν ἀπαρχή τῆς ρωμαϊκῆς κυριαρχίας στὸν Ἑλληνικό χῶρο.1
Ἡ Δ ύ σ η ἐ ν δ ι α φ έ ρ ε τ α ι γ ι ὰ τ ὸ Β υ ζ ά ν τ ι ο. Ο ἱ Δ ι α φ ω τ ι σ τ έ ς π ρ ο σ π α θ ο ῦ ν ν ὰ τ ὸ ἀ φ α ν ί σ ο υ ν.
Διαβάζοντας τὸν τρίτο Τόμο τοῦ Ἐκδοτικοῦ Ὀργανισμοῦ Πάπυρου, σελ. 9: «Τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ Βυζάντιο ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται δειλά στὴ Δύση κατά τὸν 14ο καὶ 15ο αἰώνα, ὅταν ἡ μεγάλη ἑλληνική χριστιανική αὐτοκρατορία, λαβωμένη ἤδη ἀγιάτρευτα ἀπό τὸ χτύπημα ποὺ τῆς εἶχε ἐπιφέρει τὸ 1204 ἡ Δ΄ Σταυροφορία καὶ ἡ ἐπακολουθήσασα Λατινοκρατία, ψυχοραγοῦσε ὑπό τὴν ἐφιαλτική ἀπειλή τῆς προώθησης τῶν Ὀθωμανῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι καὶ ἔδωσαν τὴν χαριστική βολή τὸ 1453 μὲ τὴν ἐκπόρθηση τῆς Βασιλεύουσας. Κατά τοὺς δύο προαναφερθέντες αἰῶνες οἱ Ἕλληνες λόγιοι μαζί μὲ τὶς ἀποσκευές τους, θησαυρούς ἑλληνικῶν χειρογράφων, διδάσκοντας τὴν ἑλληνική γλῶσσα καὶ πρωτοστατῶντας στὴν ἵδρυση καὶ λειτουργία πνευματικῶν ἱδρυμάτων, ποὺ ἀποτέλεσαν κυψέλες στὶς ὁποῖες ἐκφράστηκε σὲ μεγάλο βαθμό τὸ πνεῦμα τῆς Ἀναγέννησης.
Τὸ ἐνδιαφέρον ἔγινε ἔντονο τὸν 16ο αἰώνα, ὁπότε εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας πολλά ἔργα τῆς βυζαντινῆς γραμματείας, προσπάθεια στὴν ὁποία συνέβαλαν τὰ μέγιστα ὀ Μεούρσιος (Meursius) στὴν Ὁλλανδία, ὁ Νικόλαος Ἀλαμάννος ἤ Ἀλεμάννος καὶ ὁ Λέων Ἀλλάτιος στὴ Ἰταλία καὶ ὁ Χειρόνυμους Βόλφ (Hieronymus Wolf) στὴ Γερμανία, ἀπό τὸ ἔργο τοῦ ὁποίου Corpus Byzantinae historiae (Σῶμα Βυζαντινῆς Ἱστορίας) – ποὺ περιλάμβανε ἔργα Βυζαντινὠν ἱστορικῶν ἀπό τὸν Κωνσταντῖνο τὸν Μέγα μέχρι τὸν τελευταῖο Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο - προῆλθε καὶ, τελικά, καθιερώθηκε ἡ ὀνομασία Βυζάντιο γιὰ τὴ μεγάλη Ἑλληνική Χριστιανική Αὐτοκρατορία».2
Ὁ Διαφωτισμός ἀποδείχθηκε ὁ μεγάλος ἐχθρός τῆς Βυζαντινής Ἱστορίας καὶ γενικότερα τοῦ Βυζαντίου καὶ κάθε τι βυζαντινοῦ. Ἡ ἴδια προαναφερόμενη πηγή μᾶς πληροφορεῖ: «Τὸν 17ο αἰώνα τὴ σκυτάλη τῆς σπουδῆς τοῦ Βυζαντίου παρέλαβε ἡ Γαλλία μὲ ἐπιφανεῖς λόγιους, ὅπως ὁ Ντὺ Κάνζ (Du Cange, ἐξελληνισμένα Δουκάγγιος) καὶ ὁ Μαμπιγιόν (Mabillion), ἀλλά καὶ μὲ ἐξίσου ἐπιφανεῖς συλλέκτες χειρογράφων καὶ πατρῶνες τῶν βυζαντινῶν γραμμάτων, ὅπως ὁ Καρδινάλιος Μαζαρέν, ὁ Κολμπέρ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Λουδοβίκος ΙΔ΄. Κατά τὸν 18ο ὅμως αἰώνα τὸ εὐνοϊκό για τη σπουδή τοῦ Βυζαντίου κλίμα μεταστράφηκε ἄρδην μὲ τὴν κυριαρχία τοῦ Διαφωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τὸ Βυζάντιο σὰν ἕνα κόσμο διαφθορᾶς, δολοπλοκιῶν καὶ πνευματικοῦ σκότους. Μὲ ἰδιαίτερη ὀξύτητα καὶ βαρύτατους μειωτικούς χαρακτηρισμούς ἐκφράστηκαν γιὰ τὸ Βυζάντιο κορυφαῖοι στοχαστές και ἱστορικοί τοῦ κλίματος τοῦ Διαφωτισμοῦ, ὅπως ὁ Βολταῖρος, ὁ Μοντεσκιέ, ὁ Ἔντουαρντ Γκίμπον καὶ ὁ Χέγκελ. Ὕστερα ἀπό τὴν Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ τὴ σύσταση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ Βυζάντιο ἀναζωπυρώθηκε. Μὲ τὴ μέτρια συμβολή τοῦ Φίνλεϋ καὶ τὴν ἀνιστόριτη καὶ πικρόγλωσση παρεμβολή τοῦ Φαλμεράυερ, ἀπό ἐλληνικῆς πλευρᾶς πρωτοστάτησαν στὴν ἀναστήλωση καὶ τὴν προβολἠ τοῦ Βυζαντίου ὀ Κωνσταντῖνος Παπαρηγόπουλος, ὁ Σπυρίδων Λάμπρος, ὁ Κωνσταντῖνος Ἄμαντος καὶ πιὸ πρόσφατα ὁ Νικόλαος Τωμαδάκης, ἐνῶ διεθνῶς σὲ ἀκούραστους έργάτες τῶν Βυζαντινῶν σπουδῶν ἀναδείχθηκαν οἱ: Χόπφ, Χέρτσμπεργκ, Γκρεκορόβιους, Μπιούρυ, Ἐσέλινγκ, Βασιλιέφσκι, Κολακόφσκι, Ουσπένσκι, Βασίλιεφ Ράνσιμαν, Γιόργκα, Ντήλ, Ὀστρογκόρσκι».2
Β υ ζ ά ν τ ι ο ἡ Ἑ λ λ η ν ι κ ή Α ὐ τ ο κ ρ α τ ο ρ ί α. Διαβάζοντας τὸ βιβλίο «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» 1 ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1976- ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»-ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ Αου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ «ΑΓΝΟΥΝΤΟΣ» ποὺ πραγματοποιήθηκε ὑπὸ τοῦ Προέδρου τῆς Ἑταιρείας, Δρος Μιχαήλ Γκητάκου καὶ τῶν Μελῶν τοῦ Δ.Σ. στὴ σελ. 54 διαβάζουμε: Η ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΊΑΣ. Ἡ Αὐτοκρατορία ὀνομάζεται πάντοτε «Ἡ Ἑλληνική Αὑτοκρατορία»3 Ὁ συγγραφεύς γνωρίζει ὅτι ἀποτελεῖ συνέχειαν τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Ρώμης3α ἀλλά δὲν χρησιμοποιεῖ ποτέ τὸ ὄνομα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τὸ ὁποῖον παρέμενεν «ἐπίσημον ὄνομα» τοῦ Βυζαντίου.3β
Ἀντιθέτως δὲν ἀναφέρεται ποτέ εἰς Ρωμαϊκήν Αὐτοκρατορίαν τῆς Δύσεως. Γράφων διὰ τὴν Γερμανίαν, χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρον «Γερμανικόν Βασίλειον».3γ Ἡ ταύτισις τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ μὲ τὴν Ἀνατολικήν Αὐτοκρατορίαν εἶναι σαφής. Ὁ Τιράν, ὡς Καῖσαρ τῆς Αυτοκρατορίας -ἱπποτικό μυθιστόρημα - θὰ δράση ὡς στρατιωτικός ἡγέτης τῶν Ἑλλήνων, ὡς «Capità de l’ Imperi grec».3δ
Ἡ πριγκήπισσα Καρμεσίνα ὅταν ἀναφέρεται εἰς τοὺς δυτικούς Λατίνους, τοὺς θεωρεῖ ξένους πρὸς τὸν Ἑλληνικόν κόσμον, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται μὲ τὴν Αυτοκρατορίαν: «La nostra gent grega.3ε
Ἡ ἀντίθεσις μεταξύ Ἑλλήνων καὶ Λατίνων ὑποχωρεῖ ἐνώπιον μεγαλυτέρας – τῆς ἀντιθέσεως Χριστιανῶν καὶ Μουσουλμάνων, ἡ «ὁποία εἶναι καὶ ὁ κεντρικός ἄξων τοῦ ἔργου (μυθιστορήματος), περιγράφοντας ἀκριβῶς τὰς ἡρωϊκάς πράξεις τοῦ Τιράν λὸ Μπλάνκ ἐναντίον τῶν Τούρκων».
Τὰ ἀνωτέρω ἀναφέρει ὁ Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σεβίλλης FRANCISCO ELIAS DE TEJADA Y SPINOLA, στὸ «Η ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑΝ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΟΣ ὅπως ἀναφέρεται στὸ ἱπποτικόν μυθιστόρημα Tirant lo blanc.
Γιὰ τὸ μένος ἐναντίον τοῦ Βυζαντίου ποὺ ἔδειξαν οἱ κορυφαῖοι τοῦ λεγόμενου Διαφωτισμοῦ (18ο αἰώνα), ὁ σύγχρονος Γάλλος ἐπίτιμος καθηγητής τῆς Σορβόννης Charles DIEHL, μεταξύ τῶν ἄλλων γράφει: « Ἡ ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας παρά τὶς ἐργασίες ποὺ τὴν ἀνανέωσαν σχεδόν κατά τὰ τελευταῖα πενήντα χρόνια (1950-2000), παραμένει ἀκόμα καὶ σήμερα, κυρίως στὴ Δύση, ἀντικείμενο ἐπίμονων προκαταλήψεων. Γιὰ πολλούς ἀπό τοὺς συγχρόνους μας ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, ὅπως ἧταν γιὰ τὸν Montesquieu καὶ τὸν Gibbon, ἡ συνέχεια καὶ ἡ παρακμή τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ἀπό μιὰ ὑποσυνείδητη ἐπίδραση προαιώνιων μνησικακιῶν ἀπὸ τὴ σκοτεινή ἀνάμνηση θρησκευτικῶν παθῶν ποὺ ἔχουν σβήσει, ἐξακολουθοῦμε νὰ κρίνουμε τοὺς Ἕλληνες τοῦ μεσαίωνα ὅπως τοὺς ἔκριναν οἱ σταυροφόροι ποὺ δὲν τοὺς κατάλαβαν καὶ οἱ πάπες ποὺ τοὺς ἀφόρησαν...»4
Γιὰ τὸ μένος αὐτὸ τῶν ὀπαδῶν τοῦ κινήματος τοῦ Διαφωτισμοῦ, θὰ ἐπανέλθουμε σὲ μελλοντικές άναρτήσεις μας, διότι αὐτή η παραφορά, αὐτή ἡ επιθετική διάθεση, αὐτή ἡ μεγάλη ὀργή δὲν ἔχουν καμία επιστημολογική ἀξία. Σύμφωνα μὲ τὰ Λεξικά παραφορά σημαίνει: ἔντονη καὶ συνήθως ἀνεξέλεγκτη ἐκδήλωση συναισθήματος.5 Ἐπίσης ἐπιστημολογία εἶναι ὁ κλάδος τῆς Φιλοσοφίας ποὺ ἔχει ὡς ἀντικείμενο τὴν προέλευση, τὴ φύση καὶ τὰ ὅρια τῆς ἀν- θρώπινης γνώσης.5 Ἐπειδή τὸ ζήτημα ἀπὸ ἀνέκαθεν εἶναι κρίσιμο καὶ σοβαρό γιὰ τὴ Ρωμιοσύνη ποὺ σημαίνει Ἑλληνισμός καὶ ἀντίστροφα, ἀλλά καὶ για τὴν Ἱστορία, ὑποχρεωνόμαστε νὰ ἐννοιολογοῦμε κάποιους ὅρους. Ὅλα αὐτά, λοιπόν, ποὺ μὲ μία λέξη τὰ λέμε «μένος» φανερώνουν τὴν παραφροσύνη καὶ τὴν ἀντιεπιστημονική συμπεριφορά τῶν Δυτικῶν Διαφωτιστῶν σὲ βάρος τοῦ Βυζαντίου ἐπομένως πολύ ὀρθά ο σύγχρονος Γάλλος Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σορβόννης, Charles DIEHL, επισημαίνει καὶ στιγματίζει τὴν ἀπαράδεκτη αὐτή συμπεριφορά τῶν Διαφωτιστῶν ποὺ ἀντίκεινται καὶ στὴν ὀνομασία τοῦ κινήματος «Διαφωτισμός». Οἱ φίλοι ἐπισκέπτες καὶ ἀναγνῶστες μας θὰ ἔχουν τὴν εὐκαιρία, ἀργότερα, νὰ πληροφορηθοῦν τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς τρισάθλιας συμπεριφορᾶς τῶν ὀπαδῶν του Διαφωτισμοῦ, ποὺ φθὰνει μέχρι σήμερα, ἔστω καὶ χωρίς καμία ἐπιστημονική σοβαρότητα. Δηλαδή συσκοτίζει καὶ δὲν διαφωτίζει, τουλάχιστον στὰ περί τῆς Βυζαντινῆς ἤ Ἑλληνικῆς Αὐτοκρατορίας, ἀρνητικῶν και θετικῶν. Ὅλα αὐτά συμπεριλαμβάνονται στὸ ὑπό ἔκδοση βιβλίο «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΣΜΟΣ – ΟΜΟΛΟΓΗΤΙΣΜΟΣ», ὅπου οἱ λεγόμενοι «ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΕΣ» ἀποκαλοῦνται καὶ «ΜΕΝΟΙΤΙΟΙ» ποὺ σύμφωνα με τὴν ἐτυμολογία ὀνομάτων τῶν Ὁμηρικῶν Ἐπῶν σημαίνει οἱ φέροντες πολεμικό μένος. Οἱ «Διαφωτιστές» βρίσκονται σὲ διαρκῆ πνευματικό πόλεμο κατά του Βυζαντίου σὲ ὅλα τα ἐπίπεδα καὶ παραμένουν, δυστυχῶς ἀθεράπευτοι, ἄν καὶ εἶναι ἐλάχιστοι σήμερα.6 & 7
Ὁ Μ έ γ α ς Κ ω ν σ τ α ν τ ῖ ν ο ς ἱ δ ρ ύ ε ι τ ὴ ν Κ ω ν σ τ α ν τ ι ν ο ύ π ο λ η. Στὸ Δεύτερο Μέρος τῆς ἔρευνάς μας συνοπτικά θὰ ἀναφερθοῦμε στὴν ἵδρυση τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ στὰ ὅσα χαρακτήριζαν τὴ νέα αὐτοκρατορία. Καθώς ἐπίσης καὶ στὴν κρίση τῆς εἰσβολῆς τῶν βαρβάρων. Αὐτές οἱ θεματολογίες θὰ μᾶς ἀπασχολήσουν καὶ θὰ ἀναφερθοῦμε ἐκτενῶς στὶς ἐπόμενες ἀναρτήσεις.
Στις 11 Μαΐου 330, στὶς ἀκτὲς τοῦ Βοσπόρου, ὁ Κωνσταντῖνος ἐγκαινίαζε ἐπίσημα τὴ νέα του Πρωτεύουσα, Κωνσταντινούπολη. Ἡ μεταφορά τῆς Ἔδρας τῆς μοναρχίας ἀπό τὴν Ἀρχαία Ρώμη στὴ Νέα Πόλη, στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπὸ τὴ Δύση στὴν Ἀνατολή προβλημάτισε ἰδιαίτερα τοὺς ἱστορικούς καὶ γενικότερα τοὺς ἐρευνητές. Πιστεύουμε πὼς τὸ ζήτημα αὐτό δὲν ἔχει ἐρευνηθεῖ πλήρως μέχρι σήμερα, ἄν καὶ ἔχει ριχθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐρευνητές ἄπλετο φως. Γιὰ αὐτό ὁ Charles Diehl γράφει:
«Ἐκτός ἀπό τὸ γεγονός ὅτι δὲν ἔτρεφε καμία προτίμηση γιὰ τὴν εἰδωλολατρική καὶ θορυβώδη πόλη τῶν Καισάρων, ὁ Κωνσταντῖνος ἔκρινες δίκαια, ὅτι δὲν ἦταν σὲ κατάλληλη θέση (γεωγραφική τῆς Ρώμης) γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς νέες ἀνάγκες ποὺ ἐπιβάλλονταν στὴν αυτοκρατορία. Ὁ γοτθικός κίνδυνος καὶ ὁ περσικός κίνδυνος ἀπειλοῦσαν στὸ Δούναβη καὶ τὴν Ἀσία· οἱ ἰσχυροί πληθυσμοί τοῦ Ἰλλυρικοῦ πρόσφεραν θαυμάσιους πόρους γιὰ τὴν ἄμυνα. Ἡ Ρώμη ἦταν πολύ μακριά γιὰ νὰ ὀργανώσει αὐτή τὴν ἄμυνα».4
Ἀσφαλώς δὲν ἦταν μόνο αὐτά τὰ κριτήρια τοῦ Αύτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου, στις ἐπόμενες συνέχειες θὰ ἀναφερθοῦμε ἐκτενῶς.
Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ. Πολύ σωστά τὰ διέκρινε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀφοῦ ἤδη ἀπό τὸν 3ο αἰώνα, σὲ ὅλα τὰ σύνορα στὸ Δούναβη καὶ στὸν Ρῆνο οἱ βάρβαροι τῆς Γερμανίας εἰσχωροῦσαν ἀργά στὸ ρωμαϊκό ἔδαφος, προκαλῶντας διάφορες αρνητικές καταστάσεις στὴ Ρώμη. Ὅλα αὐτά ὅμως θὰ τὰ δοῦμε στὶς ἐπόμενες αναρτήσεις.
Συνεχίζεται
1. ΒΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ 490 π.Χ. – 1953. ΑΡΧΕΙΑ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕ- ΛΕΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ. 1989/2014 ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗ Α.Ε.
2. ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΕΛΛΑΔΑ –Η ΙΣΤΟΡΙΑ- Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ- ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΑΠΥΡΟΣ.
3. ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» 1 ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1976- ΕΠΙΣΤΗΜΟNΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»-ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ Αου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ «ΑΓΝΟΥΝΤΟΣ» - Βarcelona, Selecta, 1947, pag. XI.
3α. BYZΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» 1 ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1976- ΕΠΙΣΤΗ-ΜΟNΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»-ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ Αου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ «ΑΓΝΟΥΝΤΟΣ» - En Estudis romanics II, 11-12.
3β. BYZΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» 1 ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1976- ΕΠΙΣΤΗ-ΜΟNΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»-ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ Αου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ «ΑΓΝΟΥΝΤΟΣ» - Tirant 1o blanc. Barcelona Barcino, cinco tomos. Cità al III (1927), 38.
3γ. BYZΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» 1 ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1976- ΕΠΙΣΤΗ-ΜΟNΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»-ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ Αου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ «ΑΓΝΟΥΝΤΟΣ» - Tirant 1o blanc ΙΙΙ, 76,92, 180. – IV (1928), 129.
3δ. BYZΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» 1 ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1976- ΕΠΙΣΤΗ-ΜΟNΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»-ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ Αου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ «ΑΓΝΟΥΝΤΟΣ» - Tirant lo blanc ΙΙΙ, 223.
3ε. BYZΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» 1 ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1976- ΕΠΙΣΤΗ-ΜΟNΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»-ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ Αου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ «ΑΓΝΟΥΝΤΟΣ» - A este respecto FRANZ DOLGER: Rominder Gcdankewelt der Byzantiner. En Byzanz und d ie europä ische Staatenwelt. Darmstadt, Wisscnsohaftliche Bushgesellschaft, 1964, Paginas 70-115…
4. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ Charles DIEHL. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΙΑΔΗ ΑΘΗΝΑ 2002.
5. ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΗΣΤΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ – ΤΟ ΒΗΜΑ 2016 Δ.Ο.Λ.
6. ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΣΜΟΣ – ΟΜΟΛΟΓΗΤΙΣΜΟΣ - ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ - Ἰωάννης Σπ. Λαζαρᾶκος - Ἑλένη Ἰωάν. Γκίκα Κουκῆ - ὑπὸ ἔκδοση πραγματεία καὶ τῆς ὁποίας συνεχίζεται ἡ συγγραφή.
7. ΘΕΟΦΑΝΩ Φ. ΠΟΛΥΜΕΡΗ – ΕΤΟΙΜΟΛΟΓΙΑ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑ-ΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΟΝΥΜΙΩΝ ΤΩΝ ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ- ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝ ΑΘΗΝΑ 2017.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)